دیبا شهامت - دانشجوی ارشد دانشگاه پیام نور تهران شرق

نوشتار حاضر با اشاره به بحران سلامت محیطی در ابعاد جسمی و روانی در فضاهای شهری معاصر آغاز می شود. فقدانایمنی شهروندان در مقابل عدم امنیت در فضاهای شهری و سکونتی، انزوا، افسردگی و گسست اجتماعی در محلات شهریاز بیماریهای مزمن شهری و محیطی هستند. طراحی شهر و نواحی مسکونی زمانی میتواند زمینه- ساز سلامت جسمی وروانی شهروندان باشد که بر اساس دیدگاهی ایتلافی و کلگرا مرکب از متخصصین سلامتو بهداشت محیطی از یک سو وبرنامه ریزان شهری و طراحان از سوی دیگر به انجام رسد. توسعه بی رویه شهری، افزایش وسایل نقلیه و زوال محیطزیست، اثرات زیان باری را بر ساختار محیطی-کالبدی شهر و در نتیجه سلامت جسمی- روانی شهروندان وارد کرده است.فضاهای شهری حاشیه و حومه، قربانی فضاهای شهری متن و مرکزی شده که نتیجه ی آن پایین بودن نشاط و شادابیاجتماعی و بروز نارضایتی و اغتشاش اجتماعی در این فضاها است. بر این اساس طراحی فضاهای باز و سبز محلی و یا درمقیاس بزرگ تر، محلات پیاده مدار، محلات متراکم با کاربری های مختلط، دسترسی های فیزیکی و بصری به طبیعت، ایجادفرصت های فرهنگی- اجتماعی- تفریحی در مجاورت محلات و شهرک های مسکونی، کاهش وابستگی زندگی شهری بهاتومبیل و ترویج حمل و نقل عمومی از راهبردهای ارتقای سلامت عمومی با رویکرد نقش طراحی شهری بشمار می آید. دراین مقاله به تبیین راهکارهای ارتقاع سلامت عمومی و پیشگیری از جرم باتوجه به فضاهای شهری می پردازیم.

کیفیت زندگی، امنیت اجتماعی، کاهش جرم، سلامت عمومی