تاثیر آموزش مهارتهای هیجانی و اجتماعی بر کاهش اعتیادپذیری دانش آموزان تبریز

هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی و هیجانی در کاهش اعتیادپذیری دانش آموزانپسر دوره متوسطه مدارس بود. بدین منظور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، دو گروه به صورت کاملاتصادفی و هر گروه به تعداد 25 نفر به عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل برای انجام این پژوهش انتخاب شدند. برایجمع آوری اطلاعات تحقیق هر دوگروه با استفاده از پرسشنامه اعتیادپذیری مورد ارزیابی پیشین قرار گرفتند. سپس بهگروه آزمایشی مهارتهای اجتماعی و هیجانی طی ده جلسه یک ساعته آموزش داده شد. طی این مدت گروه کنترلهیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام آموزش، همان ابزار به عنوان پس آزمون روی آزمودنی ها اجرا گردید. برایتجزیه و تحلیل نتایج از آزمون تجزیه و تحلیل کوواریانس استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها بیانگر آن است کهآموزش مهارت های اجتماعی و هیجانی باعث کاهش اعتیادپذیری، آمادگی به اعتیاد و کاهش اعتراف به آن دردانش آموزان می شود. نتایج نشان دهنده آن است که این روش می تواند به منزله رهیافتی مقابله ای در آموزش نوجوانانمورد استفاده قرار گیرد که این امر باید مطمح نظر گروه های مرجع همچون مشاوران، مربیان مدارس و برنامه ریزاناجتماعی قرار گیرد.

Keywords:

مهارتهای اجتماعی و هیجانی , اثربخشی , اعتیادپذیری , دانش آموزان پسر