مقایسه خودپایی و هیجان خواهی دانش آموزان دختر ورزشکار و غیرورزشکار در دوره دوم متوسطه شهر تبریز

علم روانشناسی شاخه ها و رشته های گوناگونی را به خود اختصاص داده است. روانشناسی ورزشی از جملهرشته های کاربردی علم روانشناسی است که تلاش می کند تا با استفاده از اصول روانشناسی، وضعیت ورزشکاران را بهسطح مطلوب نزدیک کند. حس رقابت طلبی از سوی افراد، عنصر اصلی رقابت ورزشی در بین ورزشکاران است. مباحثیاز قبیل بهداشت روانی، انگیزش ورزشی، خودپایی توانمندی شناختی از سازه های روانشناختی محسوب می شوند که همدر مدیریت ورزشی و هم در روانشناسی کاربرد دارد. هدف اصلی این مقاله مقایسه خودپایی و هیجان خواهی دانش آموزاندختر ورزشکار و غیرورزشکار در دوره دوم متوسطه شهر تبریز است. نمونه آماری پژوهش 380 نفر از ورزشکاران وغیرورزشکاران دانش آموزان یکی از نواحی پنجگانه استان در سال 1394 بودند که با روش نمونه گیری به صورت تصادفیخوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند. روش پژوهش از نوع علی- مقایسه ای است، به طوری که ورزشکار و غیرورزشکار بودن به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شده است برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودپایی اشنای در وپرسشنامه هیجان خواهی زاکرمن استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که بین ورزشکاران در خودپایی نسبت به غیرورزشکاران p<0/005 معنی داری وجود دارد. و بین ورزشکاران و غیرورزشکاران در متغیر هیجان خواهی تفاوت سطح هیجانخواهی در افراد ورزشکاران نسبت به غیر ورزشکاران p<0/005 معنی داری وجود دارد.

Keywords:

خودپایی , هیجان خواهی , ورزشکاران , غیرورزشکاران