دین عامه، ناکامیهای عینی و استراتژی زنانه امیدواری:مطالعه تجربه دعانویسی در شهر سنندج

زندگی روزمره گستره وسیعی از باورها و کردارهای دین ی و شبه دینی را دربرمیگیرد. به لحاظ نظری مفهوم دین عامه امکان بحث از ویژگی هایفرهنگی و اجتماعی و مردمی بودن کردارهای دینی را در زندگی روزمره فراهم میکند. دین عامه جایگاهی مغفول در مطالعات دینی داشته است ،مفهومی که در درون، بیرون و حاشیههای دین رسمی قر ار دارد. این مقاله پس از بحثی نظری درباره مفهوم دین عامه ، سعی در بررسی کردار دینیدعانویسی و تجربه آن در میان زنان شهر سنندج را دارد. ایده نظری مقاله حاضر این است که دین عامه و استقبال نسبت به آن پاسخی به ناکامی های عینی افراد در زندگی روزمره است. مقاله با اتخاذ رویکردی برساختگرایانه ، تجربه افراد از کردار دعانویسی را در چارچوب روششناسی زمینهای بررسی میکند. نتیجه آن که روایت افراد از تجربه دعانویسی نامنسجم و انعطافپذیر و عاطفی است. این تجربه احساسی از کردار دینی دعانویسی در پیوند با ناامنیهای عینی در زندگی روزمره شکل می گیرد . بنابراین کردار دینی دعانویسی خلاء میان انتظارات ذهنی و امکانات عینی را پر میکند

Keywords:

دین عامه , نظریه زمینه ای , برساخت گرایی , دعانویسی , امیدهای کوچک