آرش صدری - مربی،گروه هنر و معماری،دانشگاه پیام نور، جمهوری اسلامی ایران
آرزو بانکیان - مدرس، گروه هنر و معماری،دانشگاه پیام نور، جمهوری اسلامی ایران

راه رفتن یکی از توانایی های بلقوه و ذاتی هر انسانی است که خداوند به همه ی ابنای بشر ارزانی داشته است.بنابر این حرکت با پا حق طبیعی و مسلم همه ی ابنای بشر می باشد که نیاز به هیچ وسیله ای ندارد . پیاده روی قدیمی ترین شکل جابجایی انسان در فضاست که به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی در داخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن و یا در دسترس بودن برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رود.علی رغم پیشرفت های فناوری و با وجود پیدایش انواع دیگر جابجایی ها بخصوص در جوامع شهری تغییری در شیوه ان به وجود نیامده و همگان برضرورت استفاده از آن تاکید دارند و حق طبیعی خود از فضای شهری می دانند.در واقع بشر همواره با ایجاد ساختارهایی در شهر نیاز ذاتی خود برای برقرای روابط اجتماعی را برآورده کرده فضاهایی که از نظر اجتماعی فعال بوده و امکان ارتباطات چهره به چهره انسانی را ، درون اجتماع شهر و در کالبدی سازمان یافته فراهم کرده است .(پاکزاد،13،84(عواقب تسلط اتومبیل بر شهرسبب بروز بسیاری مشکلات اعم از کالبدی، عملکردی و زیست محیطی و همچنین مشکلات مربوط به سلامتی فیزیکی و روانی ساکنانو نیز گاسته شدن سرزندگی در شهرها شده است. عابرین پیاده آسیب پذیرترین استفاده کنندگان از مسیرهای شهری اند که در مقابل عوامل جوی و ترافیکی حفاظت ندارند. اما این تنها دلیل تجاوز به حریم پیاده نیست آمار بالای کشته شدن تعداد زیادی از عابرین پیاده نتیجه تسلط کامل اتومبیل بر فضاهای شهری ماست. همین موضوع حضور مردم را در شهر و فضاهای شهری به عنوان شهروندان جامعه مدنی ،شرکت در وقایع سیاسی اجتماعی و تقویت روابط بین فردی را دچار مشکل کرده است. بافتها و بناهای ارزشمند تخریب میشوند تا راه برای عبور خودروی شخصی و اتوموبیل باز شود و هر روز با افزایش تعداد خودروی شخصی ، همه در فکر تعریض مسیر و امکان حرکت تعداد بیشتری خودرو در سطح شهر هستند. از سوی دیگر ،آلودگی ناشی از خودروهای شخصی هر روز هوای شهر را آلوده تر و محیط زندگی را غیر قابل تحمل تر میسازند. (پاکزاد،14،84(

پیاده روی،سرزندگی،اتوموبیل، فضای شهری