نقش معلم در فرآیند آموزش و پرورش و روش یادگیری

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 4,823

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

FHSAROLP01_038

تاریخ نمایه سازی: 17 آبان 1396

Abstract:

بهترین معلم کسی است که دارای قابلیت خلق روشهای تازه است... و بهترین روش، روش خاصی نیست، بلکه هنری است متکی به عمل هنرمندانه. هر معلمی باید تلاش کند که در خویشتن، قابلیت کشف روشهای جدید را بپرواند لیو تولستوی یکی از اساسی ترین مولفه های تعلیم و تربیت، معلم است. اگر فرآیند آموزش و پرورش را به کاروانی تشبیه کنیم، بدون شک معلم قافله سالار این کاروان است. اگر این قافله سالار تمام خم و پیچ ها و نشیب و فرازهای مسیر را نداند، کاروان را به بیراهه خواهد برد. پس اگر معلم در وظیفه اش اغفال کند، نه تنها اهداف تعلیم و تربیت محقق نمی شود که آموزش و پرورش ماهیتخود را از دست می دهد . از میان تمامی عوامل آموزشی و تربیتی، نقش معلم به عنوان مهمترین عامل نظام تعلیم و تربیت، جایگاه و اهمیت بسزایی دارد. معلم در رشد و پرورش دانش آموزان، نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. تمامی فعالیت های معلم، مانند شناخت فرآیند رشد کودکان و نوجوانان، شیوه های تدریس و علاقه مندی به رشته تدریس خود، از عواملی هستند که در آموزش و پرورش دانش آموزان، دخالت زیادی دارند. معلمانی که در تدریس خود از شیوه های متعددی استفاده می کنند، برمحتوای رشته تدریس خود تسلط دارند و به کار خود عشق می ورزند، اغلب دانش آموزانی توانا و خلاق پرورش می دهند. در یک نگاه دقیق، آموزش و پرورش در کانون رشد فردی و اجتماعی قرار میگیرد. با این ویژگی محوری، هیچ نهاد دیگری به اندازه آموزش و پرورش با چالش اساسی و بنیادی روبه رو نبوده و نیست. امروزه نمیتوان ضرورت، فوریت و نیز اعجاز آموزش وپرورش را برای آینده کم ارزش شمرد. بنیان همبستگی اجتماعی، پیشرفت همه جانبه جامعه، توسعه پایدار، تعالی انسانیت و صلح و دوستی، به آموزش و پرورش وابسته است. امروزه دیگر نمیتوان اهمیت و تناسب آموزش و پرورش را برای آیندهجوامع، کم ارزش شمرد و آن را فعالیتی در ردیف و موازی سایر فعالیتها دانست. به تعبیر میتچل اگر تنها یک عرصه از عرصههای حیات بشری نیازمند توجه به آینده باشد، آن عرصه، عرصه آموزش و پرورش است.

Authors

حسن آزادی زاده

کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد جیرفت