تنبیه بدنی اطفال به عنوان مجازات در فقه امامیه

این دست نوشته به برسی مقوله تنبیه بدنی کودکان واطفال به عنوان مجازت از منظر فقه شیعه )امامیه ( می پردازد .توجه به حقوق کودک و حمایت از او در برابر مجازات و تنبیه، از اموری است که طی سال های اخیر، نظر بسیاری از پژوهشگران را به خود جلب کرده است. اینموضوع از جهت مباحث حقوق بشری و در قالب اسناد بین المللی حمایت از کودک، بازتاب خاصی دارد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. فرضیه تحقیق در پاسخ به سوال فوق این است که لزوم پیگیری در ارتکاب جرم و جلوگیری از تکرار جرم و –حفظ و صیانت جامعه در قبال اعمال نابهنجار از مهم ترین مبانی می باشد.نتایج پژوهش نشان میدهد که تنبیه یکی از روش های تربیتیاست که در موارد و موقعیت های خاصی به عنوان یک روش اصلاحی رفتار مورد استفاده قرار می گیرد و در حذف رفتار نامطلوب و یادگیری رفتار مطلوب تحت شرایط ویژه ای کمک کننده است. برخی دیگر از ضمانت اجراهای غیر کیفری در کنار ضمانت اجرای کیفری، مانند توبیخ، تعلیق، انفصال موقت یا دایم از خدمت که برای معلم و یا پرستار کودک قابل اعمال است و نیز بستن موقت و یا دایم مراکز آموزشی،تربیتی و مراکز نگهداری کودک و ابطال پروانه در صورت ارتکاب جرم علیه کودک، از انواع دیگر کیفرهای دنباله دار محسوب می شوند

Keywords:

کودک , تادیب , تنبیه , فقه اسلامی , شیعه امامیه