اقرار

بی گمان اهمیت اقرار در امور کیفری و حتی امور مدنی به حدی است که علمای حقوق آن را ملکه دلایل مینامند. اهمیت وجوددلیل برای احراز ارتکاب جرم برای محکومیت تا آنجاستکه حضرت علی(ع) می فرمایند:اگر هزاران گناهکار بی کیفر بمانند بهتر است از آنکه یک نفر بیگناه برخلاف حق به کیفر برسد در قوانین جزایی ایران نیز به صراحت از اقرار در اثبات برخی جرایم بحث شده است . در این قوانین از توبه بعد از اقرار و تاثیر آن در مجازات متهم و انکار بعد از اقرار سخن به میان آمده است که نشان دهنده گرایش و توجه قانونگذار به این دلیل اثبات، در دعاوی کیفری میباشد. همین امر و عدم ذکر آن به تفصیل و با جزییات بیشتر در قوانین مربوطه و ایجاد بحثهای مختلف در ارتباط با این موضوع، محقق را واداشته است تا با مطالعه نظرات حقوقی، فقهی و با مطالعه پرونده ها و ملاحظه آراء و نظریات قضایی ضمن بررسی تحلیلیاقرار در امور کیفری، ارزش اثباتی و آثار آن در حقوق جزای ایران در ادوار مختلف و فقه امامیه را با ارایه نظریات مختلف موردبحث و بررسی قرارگیرد. در این تحقیق میخواهیم ببینیم چالشها فرا روی اقرار در فرایند دادرسی کیفری ، شرایط حجیت اقرار و نقش تعدد اقاریر در اعتبار اقرارچیست و تاثیر انکار بعد از اقرار در حقوق کیفری ایران کدام است . باید گفت گذشته از برخورداری از شرایط عامه ، اقرار باید عندالحاکم باشد و اصل اولیه در اعتبار اقرار در کلیه جرایم عدم لزوم تعدد آن است و همچنین انکار بعد از اقرار در جرایم مستوجب حد جز در موارد مصرح درقانون فاقد تاثیر است و بنظر می رسد که کیفیت تحصیل اقرار در فرآیند دادرسی کیفری، با توجه به واقعیتهای عینی و با مبانی قانونی و حقوقی چندان سازگار نمی باشد . در این تحقیق سعی شده تا به کنکاش در این مقوله پرداخته شود ، باشد که مفید فایده ی اصحاب قلم و دانشجویان واقع شود

Keywords:

دعوای کیفری , ادله اثبات دعوی , متهم , اقرار