پروین خسروی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی، دانشکده حقوق.، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد
سیدابراهیم موسوی - استادیار دانشکده حقوق.، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد

امر پرواز از بدو عمومیت و اوج به عنوان وسیله ای مهم و اساسی برای مسافرت همواره مورد توجه خاص دولت ها با توجه به فوایداقتصادی ، سیاسی و ... که داشت بوده است. لذا این صفت با توجه به عنایت خاصی که دولت ها به آن مبذول می داشتند همواره دست آویزی برای اعلام اعتراضات سیاسی و یا حملات گروه های تروریستی بوده است. جوامع بین المللی در پی صدماتی که این گونه عواملبر مسایل مختلف حکومتی آنان وارد می نمود درصدد تصویب چند سند بین المللی برآمدند تا جنبشی همه جانبه را علیه پدیده ی هواپیماربایی و اقدامات علیه پرواز که روز به روز در حال گسترش بود و بر شمار آن افزوده می شود آغاز کنند. بنابراین کنوانسیون راجعبه جرایم و برخی اعمال ارتکابی دیگر در هواپیما ) توکیو ( ، قرارداد بین المللی راجع به جلوگیری از تصرف غیرقانونی هواپیما ) لاهه ( کنوانسیون راجع به هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز می باشد را تصویب نمودند . پس از آن به تصویب کنوانسیون راجع بهجلوگیری از اعمال غیر قانونی علیه امنیت هواپیمایی کشوری )مونترال( پرداختند.این سه کنوانسیون تنها شامل هواپیماهای کشوری در حال پرواز بوده و اقدامات انجام شده علیه هواپیماهای دولتی یعنی هواپیماهایی که در راه مقاصد نظامی ، گمرکی و پلیسی مورداستفاده قرار می گیرند را در بر نمی گیرد. این کنوانسیون ها علاوه بر جرم انگاری هواپیماربایی و اقدامات علیه پرواز مقرراتی راجع به نحوه تعقیب و استرداد و وظایف دولت ها و فرمانده ی هواپیما ایجاد نموده اند. قانونگذار ایران نیز هر سه کنوانسیون مذکور را مورد تصویب قرار داده و به جرم انگاری این موارد در قوانین موضوعه پرداخته است.

هواپیماربایی ، اقدامات علیه امنیت پرواز ، کنوانسیون های بین المللی ،هواپیمایی کشوری