سعید جعفرپور
امیربهادر دریکوندی

زنان و کودکان از محروم ترین گروه های انسانی هستند که همیشه در جنگ، بحران های سیاسی و بلایای طبیعی اولین تیر به سمت انان نشانه می رود، به طوری که در بیشتر موارد زنان و کودکان آواره و پناهنده در معرض انواع وضعیت های مشکل قرار می گیرند و مجبور می شوند شهر ودیار خود را ترک کنند. در این راستا جامعه انسانی خود را موظف می داند شرایط قومی، نژادی و ملی را کنار گذاشته و تنها فقط با در نظر گرفتن اشتراک در وجوه انسانی و تعلقات بشری به اینگونه افراد کمک کند. وجنگ یکی از بلایایی است که اصلی ترین قربانیان آن در طیتاریخ زنان و کودکان هستند.آنها کسانی هستند که در جنگ ها کشته می شوند ،مورد آزار و اذیت قرار می گیرند،خانه و خانواده ی خود را از دست می دهند و با فقدان آموزش و بهداشت با تاثیرات عمیق روحی مواجه می گردند زنان وکودکان به عنوان بخشی از جامعه که به بیشترینحمایت در برابر خشونت و آزار جنسی و،سوء تغذیه ،و شرکت در مخاصمات مسلحانه نیاز دارند معمولا در دوران تنش و نزاع مسلحانه به فراموشی سپرده می شوند.