مصطفی تیموری
محمد تیموری
کامران تیموری

جرایم ولگردی و تکدی که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته اند از جمله جرایمی هستند که کمابیش در تمامی جوامع وجود دارنداگرچه این جرایم سابقه ای طولانی در قوانین مجازات کشورمان ندارند ولی در تمام طول تاریخ به عنوان اعمال و رفتارهایی ناپسند موردنکوهش و ندامت صاحبنظران و عالمان قرار گرفته اند . ماده 273 قانون مجازات عمومی برای نخستین بار ولگردی را در زمره جرایمقرار داد، بدنبال آن در آیین نامه امور خلافی با اشاره به تکدی و کلاشی برای افرادی که مرتکب این اعمال می شوند مجازات جرم ولگردی مقرر شده بود . بعد از انقلاب اسلامی در سال 1375 و بدنبال انجام تغییراتی در قانون مجازات اسلامی دو ماده 712 و 713 به جرایمولگردی ، کلاشی و تکدی اختصاص یافت. در این مواد بدون آنکه جرایم مذکور تعریف شوند با ذکر عناوین وعباراتی مبهم و نارسا نهایتا برای مرتکبین این جرایم مجازات حبس و حسب مورد مصادره واسترداد اموال بدست آمده درنظر گرفته شده است .فقر، عقب ماندگی فرهنگی،اختلافات خانوادگی،اعتیادوالدین،طلاق و جدایی والدین، بیکاری و ...از جمله علل گرایش افراد به سمت ارتکاب جرایم فوق می باشدکه هرچند در نظر اول شاید به نظر برخی از حقوقدانان وشهروندان،به دلیل وضعیت اقتصادی نسبتا مطلوبکشورهای اروپایی احتمال جرم انگاری جرایم فوق در آن کشورها کم باشد ولیکن با نگاهی به قوانین این کشورها وبه خصوص کشور بلژیک که در این تحقیق برای تطبیق انتخاب گردیده مشخص می گردد که هرچند دراین کشورها وبلژیک به طور مستقیم این اعمال جرمانگاری نشده اند ولیکن قانونگذار این کشورها سیاست های جنایی مستحکمی برای مقابله با این جرایم دارند واین جرایم مختص جهان سوم نیستند بلکه در این کشورها نیز مبتلا به بوده وبا واکنش های حمایتی وگاها کیفری همراه شده اند.با وجود اینکه در کشور بلژیک این حالات جرم انگاری نشده اند اما راههای مقابله با جرایم احتمالی این افراد کاملا مشخص وموثر پیش بینی شده است.

ولگردی vagabondism ،تکدی گری begging ،سیاست کیفری criminal policing،حقوق جزای بلژیک belgium criminal code ، حقوق جزای ایران iran criminal code، نگهداری treatment