نگرشی بر جایگاه توبه در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392

قانون مجازات اسلامی 1392 در یک رویکرد تحسین برانگیز و در تبعیت از منابع شرعی، تاسیس توبه را به عنوان یکی از قواعد حقوق جزای عمومی مطرح کرده است. لکن در مواردی مقررات آن فاقد هم خوانی و انطباق لازم با موازین شرعی و اصول حقوقی است. در همه جوامعبشری برای مرتکبین جرایم مختلف مجازاتهای مختلفی به حسب نوع و میزان جرم ارتکابی وضع گردیده و از سوی دیگر تحت شرایطی برای مجازات مجرمین تخفیف قایل شده و حتی گاهی اوقات مجازات را از وی ساقط کرده اند بنابراین قانونگذار گاه به دلیل ملاحظات سیاسی و یاگذشت شاکی، مصلحت و حفظ نظم اجتماعی نظر به عدم اجرای مجازات داشته است. طبعا عدم اجرای مجازات نقش بسزایی در درمان مجرم و بستری برای حیات دوباره او می شود چرا که مجرم به لحاظ موقعیت و ناهنجاریهای اجتماعی ممکن است عملا مرتکب جرایمی شود که پس ازآن از کرده خود پشیمان و توبه نماید از این رو حسب پشیمانی حقیقی مجرم و توبه او بر طبق آیات و روایات وارده در این زمینه مجازات مسقط می شود. بر این اساس در کتب فقهی و حقوقی ضمن اشاره کردن به این مساله )توبه(آن را از دریچه و منظر جزایی و تاثیر آن در کیفر مجرمینمورد بررسی قرار داده اند. اما از آنجا موضوع توبه به طور پراکنده در کتب مذکور مطرح شده به نظر می رسد طرح چنین مباحثی به شکل منجسم و مطابق با نیاز جامعه ضروری است. توبه در قرآن کریم به معنی پشیمانی و گذشت و عفو بازگشت به کار رفته است. همچنین در قرآن کریم توبه به دو صورت بیان شده است

Keywords:

توبه , قانون , جرم , مجازات