سمیه استرآبادی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

چند دهه ای است که صاحبنظران عرصه ی نقد و دراماتورژی برآن شدند که بهترین بررسی ها و تحلیل ها، آن گونه از بررسیهاست که به کشف رابطه های بین متون بپردازند. نگاه بنیامتنی به متون سبب شد تا شاهد رهیافتهای جدید و دقیقی در عرصه ی این فعالیت باشیم. نگاهی که کسانی چون باختین، کریستوا، ریفاتر، پارت و دیگران در کشف و شناخت و تثبیت آن تلاشی بسیار و درخور نموده اند.پرداختن به متون کلاسیک ملل با نگاه مدرن و بینامینی باعث شده است تا زوایای بسیاری از متون که تا به حال ناشناخته مانده بود، مکشوف گردد و این مهم بیشتر درباره ی متونی به منصه ی ظهور رسیده است که عنصر بسیار تاثیرگذار روایت از ارکان سازنده ی آنهاست. بنابراین پژوهش پیش رو سعی برآن دارد تا با نگاه روایت مندی به سراغ اثر نادره جهان، شاهنامه فردوسی رود و با تحلیل ساختار نمایشی داستان رستم و شغاد به بیان گفته هایی از ارتباطات این داستان و سه مولفه ی اساسی عرصه ی ساختار نمایش (dramatic-stracture) دست یازد.

شاهنامه، فردوسی، نمایش، نقد و تحلیل ساختاری، ساختار نمایش، بازیگر شخصیت