بررسی الگوریتم های افزایش قابلیت اطمینان زمان بندی جریان های کاری در محیط توزیع شده

در سالهای اخیر به دلیل افزایش نیاز به انجام محاسبات سنگین علمی، استفاده از محیطهای توزیع شده گسترش یافته است. اخیرا بکار گیری جریان های کاری برای توصیف برنامه های مربوط به محاسبات علمی به یک روش رایج تبدیل شده است. از آنجا که اجرای این برنامه ها ممکن است ساعت ها، روزها و یا هفته ها و به طول بیانجامد بروز خطا در اجرای این برنامه ها در محیطهای مستعد خطا منجر به از دست رفتن زمان و منابع زیادی میشود. همچنین، با توجه به اینکه در بسیاری موارد رضایت کاربر مشروط به اتمام اجرای برنامه در یک زمان مشخص است افزایش قابلیت اطمینان زمانبندی به منظور افزایش احتمال اتمامبرنامه در زمان مشخص بسیار حیاتی است. دو دسته روش پیشگیرانه و واکنشی برای افزایش تحمل پذیری خطا تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند. که روش واکنشی در مقایسه با روش پیشگیرانه بیشتر مورد استقبال قرار گرفته است. از این رو در این مقاله نیز به بررسی و مقایسه روش های واکنشی تحمل پذیری خطا می پردازیم. به طور کلی روش های واکنشی شامل : تکرار، ارسال مجدد و نقطه بازرسی هستند که هر یک مزایا و معایبی دارند بنابراین با ترکیب هوشمندانه این روش ها می توان از مزایا آنها به طور همزمان استفاده کرد.در پژوهش پیش رو روش های تحمل پذیری خطا مبتنی بر رویکرد واکنشی را مورد تجزیه و تحلیل قرار میدهیم. و الگوریتم هایی را که از یک روش یا ترکیبی از روش های تحمل پذیری خطا استفاده می کنند را با دیدگاهی منتقدانه مورد ارزیابی قرار می دهیم. سعی ما براین است که ضمن ارایه یک طبقه بندی از روش های تحمل پذیری خطا، منبعی اطلاعاتی جامعی با محوریت روش ها و الگوریتم های تحمل پذیری خطا در اختیار پژوهشگران این حوزه قرار دهیم

Keywords:

تحمل پذیری خطا , جریان های کاری , سیستم های توزیع شده , قابلیت اطمینان