پریچهر صابونچی - کارشناس ارشد معماری منظر- تهران، خیابان جمهوری

امروزه نگاه کل گرا به شهرها به عنوان یک موجود زنده و در حال تغییر از دیدگاه های مورد توجه متخصصان امر در زمینه فضاهای شهری است که با تلاش برای ایجاد حس وحدت مکان با درنظرگیری عوامل کالبدی و غیر کالبدی صورت می پذیرد. این دیدگاه در گذشته رویکردی مرسوم برای طراحی شهرها و جزفضاهای آن ها به حساب می آمده، اما در طراحی های امروزی با از بین رفتن این نگاه سیستماتیک به شهرها، ارتباط معناداری را بین اجزای سیستم شهر نمی توان یافت. از طرفی پیدایش فضاهای با کیفیت نمودی از فرهنگ و تمدن هر جامعه ای است؛ فضاهایی که از دیرباز بستر کالبد حیات مدنی و تعاملات اجتماعی مردم بوده اند. تجربه های تاریخی حاکی از آن است که این فضاها با کارکردهای چندگانه تاثیر بسزایی در زندگی اجتماعی و افزایش علاقه به محیط زندگی شهروندان را داشته اند. گذشته از فعالیت های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و ... همراه شدن این فضاها با مراسم عمومی، جشن ها، رویدادهای اجتماعی و فعالیت های شغلی بستر مناسبی را نیز برای فعالیت های مشارکتی فراهم می آورده است. از اینرو میادین شهری به عنوان مصادیق فضاهای عمومی چنان در کانون بحث هاست که به مثابه یک اسطوره و هم معنای واژه شهر در نظر گرفته می شود. مقاله پیش رو بر آن است تا با تحلیل پیازای دل کامپو در شهر سیه نا ایتالیا، به عنوان جزیی اساسی از کلیت شهر و یکی از نمونه های عالی میادین شهری قرون وسطایی که همچون یک فضای منعطف و فعال از گذشته تا کنون ایفای نقش کرده و بهترین نقطه گردهمایی در این شهر بوده است، به بازشناسی مولفه های موفقیت این میدان بپردازد تا بهره گیری از این مولفه ها بتوان به معیارهایی عملی برای بازطراحی مراکز شهرها دست پیدا کرد. چراکه بازخوانی این ساختار مهم از یک شهر تاریخی می تواند روشی برای کشف ارتباط اجزای شهر و دسترسی به الگویی موثر برای ساخت شهرهای امروزی مطابق با نیاز روز باشد.

هویت مکان، فضای جمعی، بینابینی فضا، تعاملات اجتماعی، اقتصاد پویا