یوسف اسلامی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران
عبدالمحمد کردی - گروه حقوق، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران

انواع صلاحیت در حقوق جزای بین الملل را می توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته اول، اصل صلاحیت سرزمینی است که به موجبآن تمامی جرایم ارتکابی در قلمروهای حاکمیتی یک کشور، فارغ از ملیت و تابعیت مرتکب، قابل پیگرد توسط محاکم آن کشور میباشد. دسته دوم اصول صلاحیتی فرا سرزمینی است که دولتها با توسل به آن ها جرایم ارتکابی خاصی که در خارج از کشور ارتکابمی یابند را تحت شرایطی تعقیب می نمایند. دسته اخیرالذکر از لحاظ مرتکب جرم به دو گونه تقسیم می شود. گونه اول شامل جرایمیاست که توسط اتباع یک کشور ارتکاب یافته و به لحاظ پیوندی که میان مرتکب و دولت متبوع وی وجود دارد، محاکم کشور متبوعتحت شرایطی صلاحیت رسیدگی به آن جرایم را دارند. گونه دوم شامل جرایمی است که توسط اتباعی غیر از اتباع آن کشور رخ دادهولی جرایم مذکور به جهتی به کشوری غیر از کشور محل وقوع، مرتبط می شود. در این مقاله با نگاهی به قانون مجازات اسلامیمصوب 1392 ؛ تاکید بر گونه دوم از دسته دوم است تا صلاحیت محاکم ایران نسبت به جرایم ارتکاب یافته توسط اشخاص غیر ایرانیمشخص شود.

حقوق جزای بین الملل، اصل صلاحیت سرزمینی، اصول صلاحیتی فراسرزمینی، نظام حقوقی ایران