اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در خودتنظیمی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان با اختلال نقص توجه و بیش فعالی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در خودتنظیمی و خودکارآمدی مادران دارایکودکان با اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود. طرح این پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون دوگروهی می باشد، جامعهآماری این پژوهش را تمامی مادران دارای کودک با اختلال نقص توجه و بیش فعالی مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه13 تهران در نیمه دوم سال 1395 بودند، از میان جامعه پژوهش، نمونه ای به تعداد 40 نفر به روش نمونه گیری هدفمندانتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین گردیدند. در بدو ورود مادران به درمان و در پایانآموزش، از پرسشنامه های مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر و خودتنظیمی بوفارد جهت گردآوری اطلاعات استفاده گردید.اطلاعات گردآوری شده با استفاده آمار توصیفی استنباطی شامل تحلیل کواریانس با نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 مورد تجزیه تحلیل قرار گرفتند. نتایج تجزیه تحلیل داده ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری در بهبودخودتنظیمی و خودکارآمدی مادران دارای کودکان با اختلال نقص توجه و بیش فعالی دارا می باشد. با توجه به اثربخشیدرمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در خودکارآمدی و خودتنظیمی مادران دارای کودکان با اختلال نقص توجه و بیش فعالیپیشنهاد میشود که از این مداخله به طور گسترده در مداخلات و آموزش های مربوط به مادران دارای کودکان با اختلالنقص توجه و بیش فعالی استفاده گردد.

Keywords:

اختلال نقص توجه و بیش فعالی , خودتنظیمی , خودکارآمدی , مادران , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , کودکان