اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر بهبود رشد هیجانی کارکردی، خودنظم جویی هیجانی و تعامل والد/فرزند کودکان با نارسایی شنوایی

هدف پژوهش بررسی اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر بهبود رشد هیجانی کارکردی، خودنظم جویی هیجانی و تعاملوالد/فرزند کودکان با نارسایی شنوایی بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری کلیه دانشآموزان دختر دارای نارسایی شنوایی دوره راهنمایی 13 تا 18 ساله شهر تهران درسال تحصیلی 1396-1395 بود. به روش نمونه گیری در دسترس 24 نفر دانش آموز دختر از مدرسه باغچه بان 2 انتخاب و به دو گروه آزمایش (12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) گمارش شدند. برای انجام پژوهش ابتدا در شرایط یکسان از هر دوگروه پیش آزمون با استفاده از مقیاس رشد هیجانی کارکردی گرینسپن، دیگانگی وایدر (2001)، نظم جویی هیجانگروس و جان (2003) و پرسشنامه مقیاس رابطه مادر-کودک توسط پیانتا (1992) به عمل آمد و سپس گروه آزمایشتحت آموزش نظریه ذهن در سالن اجتماعات مدرسه باغچه بان قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات آموزشی بر روی گروهآزمایش از هر دو گروه در شرایط یکسان پس آزمون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی شاملمیانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی شامل تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزشنظریه ذهن بر بهبود رشد هیجانی کارکردی، خودنظم جویی هیجانی و تعامل والد/فرزند کودکان با نارسایی شنوایی موثراست. می توان گفت که آموزش نظریه ذهن می تواند در بهبود رشد هیجانی کارکردی، خودنظم جویی هیجانی و تعاملوالد/فرزند کودکان با نارسایی شنوایی به کار گرفته شود.

Keywords:

نظریه ذهن , رشد هیجانی کارکردی , خودنظم جویی هیجانی , تعامل والد/فرزند , نارسایی شنوایی