اثربخشی طرحواره درمانی در کاهش اضطراب و رضایت زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی طرحواره های درمانی بر کاهش اضطراب و افزایش رضایت زناشویی زنان دارایتعارضات زناشویی انجام گردیده است. در این پژوهش از روش شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل)استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق، کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی تشکیل میدهند که به کلینیک هایمشاوره و خانواده درمانی سطح شهر رشت (سال 1395) مراجعه نموده اند، روش نمونه گیری در این پژوهش از نوع تصادفیبود. بدین صورت که در این پژوهش 70 نفر از زنان متاهل واجد شرایط (افرادی که نمرات آنها در مقیاس تعارض زناشوییبالا بود) پژوهش انتخاب شدند و پرسشنامه رضایت زناشویی و اضطراب به عنوان پیش آزمون روی انها اجرا گردید. سپس30 نفر از کسانیکه کمترین نمره را به دست اورده اند بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره ازمایش وکنترل جایگزین شدند.گروه آزمایش، آموزش طرحواره درمانی را در 8 جلسه دریافت کرد درحالیکه گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکردهاست. سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد تا نتایج دو گروه با هم مقایسه شود. ابزار جمع اوری اطلاعات پرسشنامهرضایت زناشویی، اضطراب بوده است. در پژوهش حاضر برای آزمون فرضیهها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. کهیافته ها نشان داد آموزش طرحواره های درمانی بر افزایش رضایتمندی زناشویی )سطح معناداری؛ 0/000 ضریب تاثیر: 0/635) و کاهش اضطراب )سطح معناداری: 0/000؛ ضریب تاثیر: 0/479) زنان دارای تعارضات زناشویی موثر بوده است.

Keywords:

طرحواره درمانی , زنان دارای تعارض زناشویی , رضایت زناشویی , اضطراب