اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر امید به زندگی دختران تک والد تحت پوشش سازمان بهزیستی

محرومیت از پدر و مادر یکی از شرایط خاص خانوادگی است که می تواند به صورت مستقیم و غیر مستقیم ابعادمختلف رفتار فرزندان را تحت تاثیر قرار دهد و به عزت نفس پایین، افسردگی و نا امیدی منجر شود. هدف این مطالعهتعیین اثر بخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر امید به زندگی دختران تک والد تحت پوشش بهزیستی استانلرستان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (مداخله ای) بوده و در آن از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترلبه همراه پیگیری استفاده شد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر از دختران تک والد تحت پوششبهزیستی استان لرستان که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. قبل از انجام مداخله آموزشی پرسش نامه امید به زندگی اسنایدر به عنوان پیش آزمون بر روی هر دو گروه اجراشد. در مرحله بعدی پژوهش، روی گروه آزمایش، 10 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت های مثبت اندیشی اجرا گردیددر حالی که بر روی گروه کنترل هیچ آموزشی صورت نگرفت. پس از پایان جلسات آموزشی مجددا پرسش نامه امید بهزندگی اسنایدر روی هر دو گروه، به عنوان پس آزمون اجرا گردید. در نهایت پس از گدشت دو ماه از اتمام پژوهش، آزمونپیگیری امید به زندگی اسنایدر جهت سنجش ثبات اثر بخشی آموزش های داده شده، روی گروه آزمایش اجرا گردید. بهمنظور تجزیه و تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس و روش تی وابسته استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزشمهارت های مثبت اندیشی بر امید به زندگی دختران تک والد تاثیر معناداری داشته است (p> 0/001) و همچنین تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر امید به زندگی دختران تک والد در مرحله پیگیری نیز ماندگار بود. به نظر می رسدآموزش مهارت های مثبت اندیشی می تواند به عنوان شیوه ایی موثر جهت بهبود امید به زندگی دختران تک والد مورداستفاده قرار گیرد.

Keywords:

مهارت های مثبت اندیشی , امید به زندگی , دختران تک والد