سرمایه های فکری رویکرد نوین ارزش آفرینی در سازمانها

بسیاری از سازمانهای امروزی را می توان محل استهلاک و نابودی سرمایه های فکری دانست که در تضاد کامل با " اقتصاد دانش محور" است. بطور کلی یکی از علتهای عقب افتادگی بنگاه های اقتصادی و ناتوانی آنها در خلق ارزش مورد انتظار نسبت به رقبا را می توان در بی توجهی آنها به اساسی ترین منابع ارزش آفرین که همانا سرمایه های فکری است. جستجو کرد. سرمایه های فکری که محصول خرد و تفکر هستند، سرمایه های انسانی فکور و توانمند، استراتژی ها، روشهای انجام کارها(فناوری)، فرهنگ و ساختار سازمانی، دارایی های فکری، دانش روابط با ذی نفعان بیرونی و ... به شمار می آیند، که همان سرمایه های غیر فیزیکی ارزشمند، کمیاب و غیر قابل تقلید سازمانها محسوب می شوند. تقویت و بکارگیری سرمایه های فکری می تواند موقعیت رقابتی ممتازی را برای شرکتها تضمین کند اما این مهم مورد کم توجهی مدیران شرکتها و حتی صاحبنظران علمی قرار گرفته است. این مقاله سعی دارد ضمن نقد رویکرد های مختلف خلق ارزش به معرفی اجمالی مفهوم سرمایه های فکری، نقش آن در ارزش آفرینی برای سهامداران بپردازد و نهایتا یک چارچوب نظری با بیان نقش عوامل موثر بر ایجاد و ارتقای سرمایه های فکری مانند مدیریت دانش، تمایلات درونی کارکنان، توانایی رهبری مدیریت، شایسته سالاری و عملکرد مالی سازمان، را برای بهره برداری مراکز علمی و اجرایی کشور ارائه کند.

Keywords:

سرمایه های فکری , سرمایه انسانی , سرمایه ساختاری , سرمایه رابطه ای , ارزش آفرینی , ارتقاء سرمایه های فکری