پیشگیری غیرکیفری از کودک آزاری

یکی از پردامنهترین ابعاد مورد بحث در سطح نظام حقوق کودک، مساله حق کودک بر حفاظت در برابر رفتارهای آزار دهنده است .بدین وصف، مفهوم کودک آزاری به عنوان هرگونه رفتاری که منجر به ورود لطمه و صدمه به تمامیت و سلامت جسمانی، روانی و عاطفی کودکان گردیده یا در فرآیند رشد ایشان در ابعاد فردی و اجتماعی ایجاد اختلال و به موجب قوانین داخلی جرم و قابل مجازات اعلام شده باشد دامنه ممنوعیتها و نبایدهای حاکم بر حوزه حقوق کودکان را تعیین مینماید .بدیهی است که حفاظت از اطفال در برابر صدمات و لطمات یاد شده و نیز تلاش در جهت اعاده کودکان صدمه دیده به اجتماع و روند معمول زندگی، امری نیست که تنها با تکیه موعظههای اخلاقی محقق گردد .لازم است تا با استفاده از مجموعه ظرفیتهای حقوقی، درمانی، رفاهی و ...نظام ویژهای به منظور ارایه تدابیر پیشگیرانه، واکنشهای کیفری، اقدامات درمانی و خدمات رفاهی طراحی و اجرا گردد .اقدامات قانون گذار ایرانی در پیشگیری از کودک آزاری، عمدتا ناظر به پیشگیری کیفری، آنهم به صورت پراکنده و غیر منسجم بوده است .از سوی دیگر، سیاست جنایی تقنینی ایران در خصوص پیشگیری غیر کیفری، مبتنی بر یک رویکرد منسجم، هماهنگ و با توجه به واقعیت های جرم شناختی نیست .بنابر این، آنچه بیش از پیش ضرورت آن احساس می شود، اتخاذ یک سیاست جنایی هماهنگ، منسجم و افتراقی در راستای جلوگیری از کودک آزاری و نیز حمایت از اطفال بزه دیده است.

Keywords:

حقوق کودک , کودک آزاری , تدابیر پیشگیرانه , پیشگیری کیفری , پیشگیری غیرکیفری , سیاست جنایی