غلامعلی موسیوند
محمدرضا گراوند

تربیت و تعلیم و اداره کودکان جزء خصوصیات فطری و نهادی انسان ها بوده و هست و بدین معنی نیست که هر قوم و خانواده و هر جامعه ای که دیندار نیست و به باورهای دینی نرسیده حتما به ترتیب فرزندان و بچه ها هم اقدام نمی کند. هرگز چنین نبوده، زیرا اگر هم اعتقادی در این زمینه داشته باشیم این است که بشر فطرتآ خداجو بوده و هست و خواهد بود اگر هم در گذشته شریعت و طریقت وجود نداشته ولی در درون و فطرت انسا ها دین و دینداری جریان داشته که دلیل این موضوع دریا پرستی و ماه پرستی و خورشید پرستی به عنوان مظاهر الهی شاهد آن بوده ایم. در این تحقیق نیز با بسط مسایل دینی و تاثیر دینداری در آموزش و تریبت فرزندان فرضیه تاثیر دینداری در ترتیب دینی فرزندان تبیین شده است با شرح مسیله اینکه آیا باورهای دینی و اعتقاد به خدا و پیامبر و وحی و رسالت و مبانی اعتقادی مثل نماز و روزه و فروع دین در ترتیب و آموزش فرزندان تاثیر دارد فرض در این تحقیق این است که تربیت دینی در رشد و تعالی فرزندان موثر است. برای جمع آوری یافته ها دو پرسشنامه 5 سوالی را تنظیم کردیم. در 5 سوال اول از فرزندان درباره میزان عملی آنها به شعایر دینی و در 5 سوال دوم نگاه و نظر معلمان درباره این افراد به شکلی که نام آن ها نزد پژوهشگر و معلم مربوطه محرمانه باشد را از لحاظ تاثیر تربیتی جویا شویم. در واقع پرسشنامه اول باورهای دینی و پرسشنامه دوم تربیت دینی را شامل می شد که در 2 پرسشنامه 5 سوالی طراحی شده و از 100 نفر در 10 سوال پرسش شده و نتایج یافته ها در جدول آمده است.

آموزش، تربیت، پرورش، باورهای دینی، تاثیر تربیتی