منصور رشیدی - کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد جیرفت، ایران

رهن و اجاره در لغت به معنای رهانیدن و پریدن است و در اصطلاح فقهی به معنای تملیک منفعت عین به عوض معلوم در مدت معلوم این عقد که از عقود لازم است. دارای طرق مشروعیت متفاوتی مثل قرآن و سنت و همچنین دارای ارکانی است که به نظر تمام فقیهان مذاهب پنج گانه اینها هستند صیغه، متعاقدین، عین مستاجره، منفعت و اجرت که همه اینها دارای شرایط خاص خود هستند. همچنین رهن و اجاره به انواع مختلف مثل رهن و اجاره اعیان رهن و اجاره ذمه تقسیم می شود. یکی از این متاقدین اجیر است که در رهن و اجاره اعمال مورد استفاده قرار می گیرد و در جای موجر قرار دارد و ایشان دارای شرایط خاصی است و ضمان ایشان در مذاهب مختلف متفاوت است این اجیر در برخی موارد مثل گرفتن روزه برای زنده استخدامش اشکال دارد. عقد رهن و اجاره دارای خیاراتی مثل خیار عیب، تبعیض صفقه، شرط، تدلیس، غبن و عیب است که همانند بیع نافذ در این عقد می باشد.

رهن، اجاره، حقوق، فقه، حقوق اسلامی