مروری بر نقش آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتین پراکسیداز و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسمای منی در کیفیت اسپرم

ساختار غیر معمول غشاء اسپرم حساسیت آنرا به آسیب ناشی از استرس اکسیداتیو مضاعف می سازد. پراکسیداسیون لیپیدهای غشاء اسپرم، سبب کاهش طول عمر، قدرت باروری و کاهش درصد تحرک اسپرم می شود. سوپراکسید دیسموتاز آنزیمی است که رادیکال آزاد سوپراکسید را به پراکسید هیدروژن تبدیل می کند. پلاسمای منی بیش از سایر مایعات خارج سلولی حاوی فعالیت سوپراکسید دیسموتاز است. فعالیت سوپراکسید دیسموتاز ارتباط مثبتی با درصد تحرک و زنده مانی دارد. آنزیم کاتالاز، پراکسید هیدروژن را به آب و اکسیژن تبدیل می کند. کاتالاز سبب فعال شدن ظرفیت یابی در اسپرم می شود. کاتالاز نقش مهمی در محافظت اسپرم دارد. کاتالاز بیش از سوپراکسید دیسموتاز سبب حفظ تحرک اسپرم در برابر بنیان های فعال اکسیژن می شود. گلوتاتیون پراکسیداز با ممانعت از پراکسیداسیون لیپید غشای اسپرم بهبود حرکت اسپرم بر عملکرد اسپرم تاثیر می گذارد. این آنزیم، چربی های غشاء و ساختارهای داخلی سلول را در برابر رادیکال های آزاد محافظت می کند. فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز رابطه مثبتی با نمونه های منی افراد مبتلا به کاهش تحرک اسپرم دارد. قدرت آنتی اکسیدانی مایعات بیولوژیکی را می توان با سنجش عمل تجمعی آنها که تحت عنوان ظرفیت آنتی اکسیدانی کل شناخته می شود، تعیین کرد. ظرفیت آنتی اکسیدانی کل پلاسمای منی مردان بارور به طور معنی داری بالاتر از مردان نابارور است.

Keywords:

کاتالاز , سوپراکسید دیسموتاز , گلوتاتیون پراکسیداز , ظرفیت تام آنتی اکسیدانی , پلاسمای منی , کیفیت اسپرم