الناز رحیمی - مهندسی معماری
شهریار عبدالملکی - روانشناس بالینی

تا کنون در جوامع امریکایی و اروپایی تحقیقات زیادی در مورد بازی، دلبستگی کودکان و فضاهای شهری برای پر کردن اوقات انسان ها به خصوص حضور کودکان در محیط انجام شده و راه حل های مختلفی ارایه شده است اما در کشور ما به ندرت تحقیق جامعی بر اساس این متغیر ها یعنی بازی، دلبستگی و فضای کودکان به ویژه گروه سنی 12 سال انجام نگرفته.در این پژوهش سعی شده است که ضمن بررسی دنیای کودکان با تاکید بر بازی و نقش و تاثیر آن در میزان دلبستگی کودکان به فضا مورد بررسی قرار گیرد، اصطلاح دلبستگی به سیستمی تنظیم کننده اطلاق می شود که این سیستم در درون فرد وجود دارد و هدف آن تنظیم رفتارهایی است که موجب نزدیک شدن و برقراری تماس با محیط و دیگران می گردد، هدف از این تحقیق بررسی تاثیر میزان بازی بر دلبستگی کودکان به فضا بود البته اهداف فرعی دیگری نیز از جمله شناخت عوامل موثر بر ایجاد حس دلبستگی درکودکان نسبت به فضا، فراهم آوردن محیطی مفرح برای فعالیت های اجتماعی و خلاقانه کودکان، نیز دنبال شده است. در این مطالعه فرضیه های تحقیق عبارت بودند از : بازی در ایجاد دلبستگی به محیط تاثیر دارد، حس دلبستگی به مکان در رشد و پرورش کودکان نقش بسزایی دارد، رابطه معناداری بین فضای بازی و افزایش حس دلبستگی وجود دارد. در این پژوهش از روش توصیفی – تحلیلی از نوع کیفی که به صورت کتابخانه ای، میدانی و تحلیلی در جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. برداشت میدانی نمونه های موجود و تجزیه و تحلیل آنها براساس معماری برای کودکان طراحی گردید. در این مطالعه تعاریف و نظریه های مرتبط جمع آوری و همچنین بخشی از اطلاعات مورد نیاز از طریق بازدید از مناطق بازی کودکان به دست آمد و در نهایت جمع بندی و القای حس دلبستگی به محیط و تاثیر بازی در آن مورد بررسی قرار گرفت.

کلمات بازی، کودک، دلبستگی، مکان