تحلیل کاربست رویکرد بازآفرینی فرهنگ مبنا در بافت قدیم شهری نمونه موردی محله نوغان مشهد

یکی از جلوههای عینی و ملموس هویت تاریخی هر شهری در بافتهای سنتی و کهن آن نمود مادی می یابد. تصویری که گویای پدیدههای فرامنطقهای و در عین حال بومی و محلی است. بالطبع در اثر گذشت زمان، چنین بافتهایی که حکم شناسنامه شهر را دارند، دچار فرسایش فیزیکی میشوند و مشکلات زیادی را به وجود می آورند. از این رو ضرورت بکارگیری نوعی برنامه کاربردی و جامع جهت احیا، مرمت و بازسازی آنها بیش از پیش روشن می نواحیشود. کهن شهری که در زمان گیری،شکل فضایی پاسخگو به سلسله مراتب نیازهایی ساکنان اند،خود بوده در پی تحولات فن شناختی و تغییر در نیازهای زیستی، اجتماعی وقتصادیا اکنون فاقد عملکرد قویاند. در چنین بافتهایی چرخه تغییرات شرایط کالبدی، اجتماعی و زیست محیطی شهرها در طول زمان در معرض فرسودگی قرار میگیرد. شاید مهمترین ضعف بافتهای قدیمی مسیله کالبدی آنها باشد. در این صورت است که اهمیت هسته اصلی جلوه کرده و ضرورت مرمت و ساماندهی آن احساس میشود که این ساماندهی با مشارکت مردم محقق میشود. هدف اصلی این پژوهش شناسایی شاخص و ناکارآمدی های فرسودگی در محله کهن و باارزش نوغان، انتخاب رویکرد مداخله بازآفرینی فرهنگ مبنا برای حفظ و تقویت ویژگی -های تاریخی فرهنگی غنی بافت و در نهایت ارایه پیشنهادات در جهت بهبود وضعیت محله میباشد. روش به کار رفته نیز از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و در زمینه گردآوری اطلاعات، از روشهای مطالعات کتابخانهای، مصاحبه، پرسشنامه و مطالعات میدانی استفاده شده است. نتایج نشان میدهد علی . رغم فرهنگ غنی و وضعیت اجتماعی نسبتا مطلوب بافت، ویژگیهای ناکارآمدی در کالبد به چشم میخورد و از نظر شاخصهای حقوقی و مدیریتی نیز با مشکلاتی روبهرو است. در نتیجه نیاز به مداخله برای بهبود وضعیت محله در راستای حفظ ویژگی -های تاریخی فرهنگی وجود دارد.

Keywords:

بافت کهن , ناکارآمدی , مداخله , بازآفرینی , محله نوغان