راه کارهای طراحی مسکونی با رویکرد معماری پایدار

آگاهی بشر نسبت به مسایل محیط زیست و مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی سبب ایجاد مفهوم پایداری در معماری با هدف حفظ طبیعت گشت. مفهوم توسعه پایدار ارتباط میان انسان و طبیعت است که بر پایه مدیریت طبیعت به جهت استفاده از آن در طولانی مدت می باشد. معماری پایدار در واقع زیر مجموعه ی طراحی پایدار می باشد و پاسخی مناسب در مقابل مسایل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود .بنابراین معماری باید ضمن کاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست، عناصر خود را به مثابه سامانه های کوچکتر در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد. معماری هایی را می توان پایدار نامید که به نیازهای زمان حال خود پاسخگو باشد .عناصر گوناگونی می توانند تاثیر بر پایداری یک شهر بگذارند. عناصر پایدار شهرهای تاریخی کشور مبتنی بر پژوهش هایی که تاکنون صورت گرفته در عواملی مانند میزان تراکم بافت شهری، عرض مناسب گذرها با اقلیم در شهر، استفاده از پهنه های سبز و کاربری های مختلط ، استفاده از تکنولوژی های متناسب با هر دوران مانند استفاده از مصالح بومی متناسب با هر اقلیم، استفاده از سیستم های تهویه هوای طبیعی مانند استفاده از ،عناصر آب و باد طراحی مسکن متناسب با هر اقلیم مانند جهت گیری ساختمان، تعداد بازشوها و ...، قابل شهود است. در دوران معاصر نیز با توجه به پیشرفت دانش و تکنولوژی ساخت و ساز با عوامل دیگری مانند بکارگیری انرژی های پاک، استفاده از سیستم های هوشمند در ساختمان ها، ایجاد شهر و ساختمان سبز و ...، مسیولان شهری درصدد ایجاد شهری پاک، پایدار و قابل استفاده برای نسل های امروز و فردای کره زمین هستند .هدف این پژوهش معرفی اصول و معیارهای طراحی مجتمع های مسکونی با رویکرد پایداری، می باشد. از این رو روش پژوهش از نوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش جزء دسته توصیفی تحلیلی است. نتایج به دست آمده نشان دهنده این موضوع است که با کاربست اصول و معیارهایی همچون ارتباط با طبیعت، ادراک محیط، تنوع، کل گرایی، کاهش استفاده از منابع جدید و ...، می توان به طراحی مسکن پایدار پرداخت.

Keywords:

معماری سبز , طراحی پایداری , توسعه پایدار , معماری پایدار