چالش های فراروی سیاست جنایی ایران در خصوص فرزندان زندانیان

در فرایند دادرسی کیفری از جمله، صدور رای و اجرای حکم منتهی به زندانی شدن افراد، توجه دستگاه عدالت کیفری معطوف به شخص متهم و محکوم علیه است. در هیچ یک از مراحل دادرسی و پس از آن در سیاست های حاکم بر ارتباطات و ملاقات های زندانیان، نقش بارزی برای کودکان وابسته به این دسته از محکومین، شناخته نشده است. این درحالی است که کودکان والدین زندانی،قربانیان خاموش اند. به عبارتی پشت سر هر پدر یا مادر زندانی، کودکی بی صدا، رنج می برد. اگر والدین یک کودک، محکوم به زندان گردند؛ ترازوی تضرر به سمت ،طفل سنگینی خواهد نمود. در این راستا، منافع طفل ایجاب می کند که در سه حوزه، حقوق وی به رسمیت شناخته شود . 1-حوزه آیین دادرسی کیفری: اینکه در هر نوع دادرسی که بر حقوق کودک تاثیرگذار است؛ وی یا نماینده قانونی تعیین شده برای او، حق حضور مستقیم یا غیرمستقیم داشته باشد. 2-مرحله تعیین مجازات: در این مرحله، مجازات فرد بزرگسال بر مبنای شرایط خانواده و به ویژه اطفال وی تعیین شود، جنسیت، سن و تحصیلات آنها در نظر گرفته شود. 3-مرحله اجرای حکم: اینکه علاوه بر حضور و تاثیر در دادرسی های مربوط به والدین، طفل بتواند با پدر یا مادر زندانی خود ارتباط و تماس مستقیم و مستمر داشته باشد. این پژوهش، تلاش دارد تا بر خلاف رویه سنتی که به دفاع از حقوق متهم میپردازد به دفاع از حقوق بنیادین اطفالی که از حکم دادگاه متضرر می گردند؛ بپردازد و چالش های سیاست جنایی ایران در خصوص را ارایه زندانیان فرزندان دهد.

Keywords:

سیاست جنایی , فرزندان زندانیان , حمایت از فرزندان زندانیان