تحلیلی روانشناختی بر شخصیت سودابه

عنصر شخصیت از عناصر مهم داستان پردازی است. این عنصر متناسب با موضوع و مطابق با اصول و تکنیک های داستان پردازی نوین در گستره داستان های شاهنامه حضور دارد. پردازش هر شخصیت به گونه ای موثر، سبب ایجاد ارتباط عمیق تر میان مخاطب و داستان می گردد تا جایی که شخصیت ها از دنیای اسطوره ای و حماسی اغراق آمیز خارج می شوند و با تصویری زنده، ملموس و مطابق با عالم واقع، در برابر مخاطب متصور می شوند. از آنجا که داستان سیاوش بستر مناسبی برای نشان دادن هنر داستان پردازی فردوسی است، این پژوهش می کوشد قدرت شخصیت پردازی فردوسی، شیوه های معرفی شخصیت، کنش و واکنش شخصیت ها را مورد تحلیل قرار دهد؛ همچنین با واکاوی علل واکنش شخصیت سودابه در موقعیت های مختلف، ژرف ساخت عمیقی از داستان نشان دهد و از این رهگذر به برداشتی روان کاوانه دست یابد. از تنه روانکاوی شخصیت سودابه به برون گرایی و پرشوری شخصیت سودابه، پی می بریم. داستان سیاوش یکی از مهم ترین داستان های شاهنامه است که می توان آن را از جنبه های مختلف داستانی، اخلاقی، عاشقانه، روان شناختی و سیاسی بررسی کرد. هدف از نگارش این مقاله، بررسی شخصیت پردازی، با تکیه بر روان شناسی شخصیت است و روش تحقیق نیز تحلیلی و توصیفی است. در این جستار سعی شده است شخصیت سودابه که یکی از عناصر پررنگ و پرماجرای داستان سیاوش است را با تکیه بر شاخصه های شخصیتی تیپ پرشور در علم روانشناسی معرفی کنیم.

Keywords:

داستان سیاوش , سودابه , شخصیت پردازی , روانشناختی