نظامی ستایشگری سازنده

ستایش پادشاهان در سروده شاعران ایران زمین قدمت و سابقه ای دیرینه دارد حافظ شیرازی، سعدی، خاقانی، عنصری و فرخی هر یک در سروده های خویش به مدح و ستایش حکام و پادشاهان عصر خویش پرداخته اندنظامی نیز شاعری ستایشگر بوده، علاوه بر نعت و ستایش ایزد یکتا و پیامبر اکرم (ص) با بزرگ نمایی و اغراق به ستایش امرا و پادشاهانی چون شروانشاه پرداخته است. 1- آیا مدحت و ستایش پادشاهان و فرمانروایان وجهی پسندیده دارد 2- آیا ستایشگری، در خور شان و شخصیت شاعری بی بدیل و فرزانه چون حکیم نظامی هست 3- آیا نوع ستایش نطامی با مدحت و ستایش شاعرانی چون منوچهری و عنصری یکسان است به همین منظور به بررسی و پژوهش در نوع و چگونگی ستایش نظامی در خمسه پرداخته، معلوم شد، غرض اصلی وی از ستایش و مداحی، خوشامدگویی و چاپلوسی پادشاهان و فرمانروایان و دریافت صله و زر و سیم نبوده، هدف اصلی وی چون دیگر سروده هایش سازندگی و پالایش روح و روان ممدوح و هدایت و ترغیب او در خدمت به مردم و جامعه عصر خویش و آینده است . او با آوردن عناصر دینی و ملی و عناصر سازنده دیگر در قالب تشبیهات و استعارات بی بدیل و اغراق آمیز، پادشاهان عصر خویش را تزکیه نموده یقین دارد که گاهی زبان مدحت و ستایش کاری تر و موثر تر از تیغ مذمت و نکوهش و انتقاد تند و بی پروا است.

Keywords:

پادشاه , جمشید , کیخسرو , خضر نبی , سلیمان , مهربانی