تاثیر تنش شوری از طریق نخلیه مجاز رطوبتی بر عملکرد گندم
Publish place: The Second National Seminar on Drought Effects/Management
Publish Year: 1388
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 2,016
This Paper With 5 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NSDEM02_247
تاریخ نمایه سازی: 6 اسفند 1387
Abstract:
کیفیت نامناسب آب آبیاری و شوری و شور و سدیمی بودن خاکهای زراعی از مهمترین عوامل محدود کننده رشد گیاهان در بیشتر نقاط کشور و از جمله استان اصفهان محسوب میشود. چرا که از طرفی دسترسی به منابع آب با کیفیت مناسب کمتر است و از طرف دیگر تنها برطرف نمودن نیاز آبی محصول بدون توجه به آبشویی نمکهای اضافی نیمرخ خاک بازده اقتصادی نداشته و بتدریج خاک را شورتر میکند و استفاده بیشتر از منابع آب خود منجر به کاهش کمی و کیفی منابع آب گردیده است. لذا ضرورت مطالعه و تحقیق بیشتر در زمینه چگونگی استفاده صحیح مدیریت مناسب از این منابع حیاتی آشکارتر میگردد. گندم از جمله محصولات زراعی مهم است که در بیشتر مناطق کشور و مخصوصا مناطق خشک و نیمه خشک و دارای محدودیت کمی و کیفی منابع آب کشت میگردد. گندم نسبت به شوری آب آبیاری نسبتا حساس بوده ولی نتایج نشان میدهد در شرایط تنش هم عملکرد در حد انتظار را برآورده کرده است.
مناطق زیادی در کشور وجود دارند که از آبهای شور و لب شور جهت آبیاری محصولات کشاورزی نظیر گندم، جو، چغندر و پنبه استفاده میکنند. نیاز به غلات مخصوصاً گندم و تأمین آن از داخل کشور جهت نیل به خودکفایی تأکید بر اهمیت کشت این محصول را روشنتر میسازد. نتایج حاصل از تأثیر شوری آب آبیاری بر روی گیاه گندم در ایستگاه تحقیقات رودشت نشان میدهد که با شور شدن کیفیت آب آبیاری از 2 به 8 دسی زیمنس بر متر عملکرد دانه 31 درصد کاهش داشته است(4). در یک تحقیق اثرات شوریهای مختلف آب آبیاری بر عملکرد دانه چند رقم گندم بررسی شد و نتایج نشان داد که عملکرد دانه در تیمار 8 دسی زیمنس بر متر کاهش کمی نسبت به تیمار 4 دسی زیمنس بر متر نشان داد ولی با افزایش شوری، میزان کاهش عملکرد بیشتر شد. وزن هزار دانه و تعداد سنبله بارور نیز مشابه عملکرد دانه بود و رقم روشن بهترین عملکرد را در شرایط آزمایش از خود نشان داد(1). آستانه شوری گندم برابر 6 دسی زیمنس بر متر در عصاره اشباع خاک و به ازاء هر واحد افزایش شوری بعد از حد آستانه 1/7 درصد کاهش داشته و جزء گیاهان نسبتاً متحمل به شوری گزارش شده است(2). همچنین گزارش شده است که در طی دورۀ رشد گندم، میزان آب قابل دسترس در منطقه ریشه نباید کمتر از 40 تا 60 درصد ظرفیت زراعی باشد(5). نتایج یک تحقیق نشان داده است که همیشه بین فاصله آبیاری و شوری آب آبیاری تأثیر متقابلی بر عملکرد وجود ندارد(6). در یک تحقیق اثر پنج رژیم آبیاری با آب شور بر روی گندم و کتان در پاکستان بررسی شد و نتایج نشان داد که بهترین نتیجه مربوط به آبیاری متناوب با آب شیرین میباشد.(7). محتمل است که نگهداری خاک با یک میزان بالایی از پتانسیل آب خاک با تواتر بالای آبیاری قسمتی از افزایش نیروی اسمزی را که در نتیجه تجمع نمک در خاک بوجود میآید جبران میکند. بطور اجمال هرگونه افزایش در میزان شوری آب آبیاری منجر به افزایش شوری متوسط خاک و تراوشات عمقی از ناحیه توسعه ریشه میگردد(3).
Authors
محسن دهقانی
عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان
مسعود تدین نژاد
عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان
محمد فیضی
عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :