حافظ روانشناس و مربی عشق (مطالعات میان رشته ای)

عشق از مفاهیمی است که وجه مشترکی در علوم اجتماعی، روانشناسی و ادبیات به ترتیب به عنوان یک پدیده، رفتار و موضوع دارد. عشق لذتی مثبت است که موضوع آن زیبایی است. و همچنین احساسی عمیق، علاقه ای لطیف و یا جاذبه ای شدید است که محدودیتی در موجودات و مفاهیم ندارد و می تواند در حوزه های غیر قابل تصور ظهور کند. حافظ هم در اشعار خود به مفهوم عشق اشاره داشته است گویی به تحلیل روانشناختی آن در قالب کلام زیبا پرداخته است. حافظ از مولفه های شناخت عشق چون شور، صمیمت، هیجان و وفاداری که روانشناسانی چون اریک فروم و استرنبرگ عشق را با آن تعریف می کنند قبلا در اشعارش سخن به میان آورد، و می توان با استناد به اینکه حافظ از دانش علم النفس دانشمندان سده های پیش از خود آگاهی داشته و سیرت انسان و روان او را می شناخته به اصلاح و مطالعه رفتار مردم عصر خود بعنوان یک روانشناس و مربی پرداخته است. وظیفه یک مربی آموزش اندیشه هاست گاه با وصف و توصیف عبارتی می توان چراغ دانایی را در کسی روشن ساخت، یکی از خواص شعر تعلیم دادن است. شعر با خاصیت موجز خود دنیای آگاهی های انسان را به پدیده ها و نادیده ها افزایش می دهد. حافظ در ابیات غنایی خود به تعلیم هنر عشق ورزی می پردازد. در این مقاله با آوردن چندی از ابیات، آموزه های فرهنگی سفارش شده این شاعر ایرانی برای راه و رسم عشق ورزی بیان شده است. مضافا از آنجایی که ریشه ها و تقسیم بندی انواع عشق در روانشناسی که با اشعار حافظ به هم گره خورده است. با نگارش چند دلیل همراه با مستندات شعری در معرفی حافظ به عنوان روانشناس اجتماعی قرن خود هستیم تا بتوان با تکیه بر درون مایه فرهنگی افکار این شاعر بزرگ از این محبت عشق سرشار شد.

Keywords:

حافظ , روانشناس , عشق , مطالعات رشته ای