اعظم عابدیان - دانش آموخته کارشناسی ارشد جامعه شناسی دانشگاه پیام نور، واحد مشهد

وقتی سخن از تعلیم و تربیت به میان می آید بلافاصله ذهن ما به سمت آموزش و پرورش سوق داده می شود در حالی که تعلیم و تربیت از خانواده شروع می شود. مسلما در فرایندی که فرد در مسیر تربیت طی می کند بتدریج مقدمات ورود او به اجتماع فراهم می شود. نحوه تربیت فرد نقش مهمی در بنا و پویایی جامعه خواهد داشت و به عبارت دیگر نوع تربیت افراد، تضمین یا عدم تضمین بقای جامعه بشری را رقم خواهد زد. به نظر می رسد تعلیم و تربیت جامعه علیرغم پیشرفت تکنولوژی از قافله خرد عقب مانده و از هدف خود که رسیدن انسان به تکامل و تمدن است دور گشته. علم در پیشرفت همچنان یکه تازی می کند در حالی که تعلیم و تربیت به علت عدم تناسب با اصول اخلاقی و ارزش های انسانی بر لبه پرتگاه نیستی نزدیکتر می شود. اضطرابی عظیم بر وجود انسان ها مسلط شده است آنچه که بشر را در این سردرگمی قرار داده بی توجهی به خانواده است. هدف از نوشتار حاضر بررسی خانواده و اثرات آن در تعلیم و تربیت با تکیه بر نظریات جامعه شناسی می باشد روش مطالعه مروری تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهدعدم توجه به کانون خانواده و همچنین ناهمسویی و عدم هارمونی با آموزش و پرورش باعث انحطاط وعدم تکامل جامعه بشری می شود و زندگی افراد را هر روز با مخاطرات و نا آرامی های جدیدی مواجهه می سازد. جامعه آینده مسلما دچار تنش هایی خواهد بود مثل تنش میان سنت و تجدد، فرد و اجتماع، معنویت و مادیات که اگر کودک را برای مقابله و تشخیص با این تنش ها آماده نکنیم باعث انزوای او خواهد شد.

تعلیم و تربیت، خانواده، آموزش و پرورش، جامعه شناسی