اسماعیل افقهی - دانشجوی دکتری مدیریت رسانه دانشگاه تهران

رویکرد پست مدرن به توسعه که در متون توسعه ای از آن با عنوان رویکرد مشارکت اجتماعی نیز نام برده می شود، خواستار ساختار شکنی از معرفت مسلط و غالب است که با عنوان نظریه های جهان شمول بی طرف و علمی پردازش شده است و کارکرد اصلی اش بازتولید ساخت قدرت مسلط نخبه گرایانه و حذف فقرا، چه در عرصه ملی و چه در عرصه جهانی از دایره نظام تصمیم گیری است. در این باره اینگلهارت عنوان می کند که افراد ملت هایی که در صنعتی شدن متقدم بودند دقیقا از آن رو که به درجات بالای امنیت اقتصادی دست یافته اند، رفته رفته به ارزش های پسامادی گری روی آورده اند و دستیابی به کیفیت زندگی را بر دستیابی به رشد اقتصادی ترجیح داده اند. این تحول در طی چند دهه گذشته سراسر جوامع صنعتی پیشرفته را در نوردیده است و همزمان با این تحول، سیاست و کش مکش طبقاتی جایش را به سیاست مبارزه بر سر مسایلی چون حفاظت از محیط زیست و حمایت از شان زنان و اقلیت های جنسی داده است. ایدیولوژی مارکسیسم با تکیه بر موجبیت اقتصادی، راهنمای بسیار موثری برای تفسیر و تبیین گذار از جامعه دهقانی به جامعه مدرن یا جامعه صنعتی بود، اما برای تحلیل جامعه پسامدرن ابزاری کهنه و ناکارآمد است.

پست مدرنیسم، توسعه، اینگلهارت