شهریار اکبری - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد واحد تهران شمال، ایران

با کمبود نیروی کار ماهر، آمار بالای حوادث ساختمانی، کیفیت پایین اجرا، عدم توانایی نظارت بر تمامی بخش های اجرایی و بالا رفتن هزینه های ساخت نیاز به کارگیری روبات های کارگر بیش از پیش قابل لمس است. با روی کار آمدن روبات های کارگر، پرینترهای سه بعدی و نقش آنها در اتوماسیون ساخت و ساز، فرصت ها و امکانات جدیدی در طراحی و ساخت فضا ایجاد شده است. اما از میان این روش ها، روش تولید افزایشی به دلیل سرعت، دقت، تنوع در مواد مصرفی و فرم های تولیدی، بیشتر در معماری مورد توجه قرار گرفته است. روش تولید افزایشی حجم با ایجاد اشکال سه بعدی به کمک قراردادن توده مواد به صورت لایه به لایه بر روی یکدیگر عمل می کند که برای اولین بار در دستگاه استریولیتوگراف در سال 1987 به کار گرفته شد. اما وارد شدن این روش به عرصه معماری در دهه اخیر با توجه به روی کار آمدن نرم افزارهای طراحی پارامتریک و سخت افزارهای منبع – آزاد ظرفیت های جدیدی را در طراحی و ساخت فرم ها و الگوهای پیچیده برای بازه وسیعی از مخاطبان از جمله معماران ایجاد کرده است. با این حال آنچه در آن کوتاهی شده، طراحی فضاهایی شاخص با الگوهایی پیشرفته برای پروژهای با مقیاس بزرگ و با پشتوانه مالی قوی نمی باشد، بلکه طراحی فضاهایی ساده به عنوان سرپناه به کمک قابلیت موجود برای قشر فقیر و سانحه دیده است. در همین راستا این مقاله به دنبال بررسی سیستم های موجود ساخت افزایشی به منظور دستیابی به روشی بهینه برای ساخت، کاهش مصرف انرژی و هزینه های ساخت و مزایا و معایب هر یک از سیستم ها می باشد. در نهایت بررسی های صورت گرفته در قالب جدولی تطبیقی بررسی می شود تا بهترین روش برای ساخت سرپناه تعیین شود.

ساخت دیجیتال، پرینت سه بعدی، تکنولوژی ساخت افزایشی، شخصی سازی