آیین دادرسی در دعاوی عینی برمیت

انسان ها نظر به تعهداتی که بر ذمه ی خود بار می کنند نسبت به احقاق آن، چه در دوران حیات و چه پس از مرگ، مسیول هستند. احقاق این حقوق در زمان حیات اصولا با شخص زنده و در زمان فوت، تعیین آن با قانون گذار می باشد. نظر به اینکه اموال و دارایی میت (ترکه) به طور قهری به قایم مقام او منتقل می شود، پس دعاوی بر میت نیز با توجه به قانون امور حسبی در صورت غیرقایم به شخص بودن، علیه ورثه متوفی اقامه می گردند. حال با توجه به اقامه ی دعاویی که علیه ورثه صورت می گیرد، نظر به قانون آیین دادرسی به عنوان یکی از قوانین شکلی که علاوه بر الزام به تقدیم دادخواست برای رسیدگی به دعاوی، تعیین خوانده را لازم می داند، بر طلبکار یا خواهان است که خوانده را در دعوا دقیقا مشخص نماید و در دادگاه صالح دادخواهی کند؛. به همین منوال، احراز هویت خوانده با وجود ترکه میسر می گردد؛ در صورت قبولی ترکه توسط ورثه، ورثه به عنوان خوانده به دادگاه احضار می شوند؛ این در حالی است که با وجود تعیین وصی از جانب متوفی قبل از فوت، خواهان، وصی را خوانده دعوا قرار می دهد؛ گاه خوانده دعوا، مدیر ترکه ای است که به وسیله دادگاه تعیین شده، آن هم در صورت رد ضمنی ترکه از سوی ورثه و یا در صورت بلاوارث بودن متوفی؛ حایز اهمیت است که در دعوای عینی، متصرف عین، خواندگان دعوای بر میت خواهند بود. احضار خواندگان مزبور به دادگاه صالح از حیث ورثه، دادگاه صالح را قبل از تقسیم ترکه که آخرین محل اقامت متوفی است به بعد از تقسیم به اقامتگاه ورثه تغییر خواهد داد.

Keywords:

میت , ترکه , ورثه , تقسیم ترکه