تحلیلی بر نقش سرمایه اجتماعی در تمایل ساکنان به بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری. مورد پژوهش: بافت فرسوده لار

بافت های قدیمی شهرها، ارزشمندترین بافت های شهری هستند که ارزش های فرهنگی اصیل زیادی برای شهرها دارند. اکثر بافت های قدیمی در طول زمان با فرسودگی مواجه شده و شادابی و سلامت خود را از دست می دهند. یکی از مهم ترین مسایلی که در چند دهه اخیر مورد توجه مسیولان و اندیشمندان مسایل شهری و به ویژه بافت های فرسوده شهری قرار گرفته است، موضوع استفاده از ظرفیت های سرمایه اجتماعی برای تسهیل در روند بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری است. سطح اعتماد، احساس تعلق خاطر، و مشارکت اجتماعی، و سایر مولفه های سرمایه اجتماعی افراد ساکن در بافت های فرسوده، از مهم ترین ظرفیت ها برای بهبود وضعیت این بافت های شهری است. از این رو در این تحقیق به بررسی میزان تاثیر سه مولفه ی سرمایه اجتماعی شامل اعتماد نهادی، احساس تعلق به محله و مشارکت اجتماعی شهروندان و نقش آن در بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهر لار پرداخته می شود. روش تحقیق، از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و جامعه ی آماری شامل کلیه ی سرپرستان خانوار و مالکان املاک ساکن در چهار محله ی درویشان، پیرغیب، پاقلعه و کهویه بافت فرسوده لار به تعداد 4850 می باشد. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران عدد 350 محاسبه شد و پرسشنامه ها مطابق با این تعداد، توزیع و جمع آوری شد. برای سنجش و آزمون فرضیات تحقیق از نرم افزار spss استفاده شده است. نتایج آزمون نشان داد که مولفه های سرمایه اجتماعی، نقش زیادی در تبیین میزان تمایل به همکاری و مشارکت ساکنان بافت فرسوده در بهسازی و نوسازی بافت دارد و هرچه اعتماد نهادی، حس تعلق خاطر و مشارکت افراد افزایش یابد تمایل به همکاری و مشارکت مالکان در بهسازی و نوسازی بافت فرسوده بیشتر می شود و برعکس.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , مشارکت , بافت فرسوده , نوسازی بهسازی , لار