میترا رزاز زاده - دانشجو کارشناسی ارشد طراحی شهری، گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی
مریم استادی - عضو هییت علمی گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی
فاطمه محمدنیای قرایی - عضو هییت علمی گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی

طراحی خیابان ها و مکان های عمومی شهرها،به عنوان عناصر معماری و فضای زندگی ساکنین،متناسب با قابلیت های ادراکی انسان از وظایف طراحان شهری است؛که از ویژگی های مهم آن،پیوستگی و توالی آنهاست.در این میان برنامه ریزی و طراحی فضاهای اختصاصی جهت عبور عابر پیاده،به خاطر توجه بیشتر به بعد انسان،به عنوان عنصر اصلی حیات بخش شهرها ضروری می باشد.در مشهد به عنوان شهری زیارتی و وجود فضاهای اجتماعی،این مساله شاخص تر می شود.در گذشته در قطاع1 اطراف حرم و بافت پیرامون آن،با توجه به قدمت تاریخی و وجود حرم امام رضا،عابر پیاده از جایگاه خاصی برخوردار بوده است.اخیرا توسعه فیزیکی و جمعیتی شهر تاثیرات شگرفی بر ساختار کالبدی-فیزیکی شهر داشته،به طوریکه سیما و منظر شهری اطراف حرم دچار آشفتگی و اغتشاش بصری شده،و به علت توسعه ناموزون شبکه معابر و عدم پیوستگی آن،اختلالات بسیاری در دیدرسی و دسترسی این بافت به وجود آمده،که تاثیرات قابل توجهی بر روحیات و رفتارهای شهروندان داشته و سبب تنزل کیفیت های محیطی در دیدگاه آنان و کمرنگ شدن رابطه انسان و محیط شده است.هدف اصلی پژوهش بررسی عوامل ایجاد و یا تضعیف پیوستگی در بافت اطراف حرم می باشد.جهت جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده،و تحلیل داده ها با استفاده از روش چیدمان فضا می باشد.یافته های تحقیق حاکی از آن است که محدوده ی مورد مطالعه از لحاظ اصول چیدمان فضایی فاقد پیوستگی می باشد و عواملی همچون عدم وجود پیوند های صریح و خوانا،عدم وجود کانون های میانی و... به این مسیله دامن زده است.

شبکه ی فضایی، پیوستگی، جریان دید، جریان حرکت