بررسی جداسازی گاز دی اکسید کربن به وسیله فرایند غشاء

گرمایش جهانی به عنوان یکی از مشکلات اساسی جهان مطرح شده است. دی اکسید کربن که به عنوان گاز گلخانه ای شناخته شده است، نقش اساسی روی تغییرات آب و هوایی و گرمایش زمین دارد. از سوی دیگر، به دلیل صنعتی شدن، توقف کامل گرمایش زمین امکان پذیر نمی باشد، اما امکان کاهش این اثرات تا حدی با استفاده از روش هایی وجود دارد. یکی از این راه ها کاهش گازهای گلخانه ای به وسیله ی حذف دی اکسید کربن از گازهای دودکش می باشد. فناوری های متداول برای حذف دی اکسید کربن جذب آمینی، جذب فیزیکی و جذب با مایع های جاذب از میان تماس دهنده های غشایی است. جذب امینی به طور گسترده در فناوری تجاری شده برای حذف دی اکسید کربن مورد استفاده قرار گرفته است. به هر حال، معایب متعددی نظیر مصرف انرژی بالا برای احیای حلال، خورندگی تجهیزات و مسایل جریان مایع به دلیل ویسکوزیته ی بالا در استفاده از جاذب مایع از نوع آمین وجود دارد. جاذب های جامد احیا پذیر اگرچه احیای آن ها بسیار پرهزینه است، می توانند به عنوان یکی از روش ها مورد استفاده قرار بگیرند. جاذب های فیزیکی بر پایه ی کربن و زیولیت ها قادرند تا به مقدار قابل توجه ای دی اکسید کربن را در دمای اتاق جذب کنند.

Keywords:

دی اکسید کربن , گاز گلخانه ای , غشاء , ویسکوزیته , زیولیت