الگوی مطلوب برنامه آموزش انفرادی در راستای توانمندسازی فردی اجتماعی افراد بزرگسال کم توان ذهنی

هر گونه برنامه ریزی و از جمله برنامه ریزی درسی و آموزشی برای افراد دارای نیازهای ویژه مستلزم توجه به ابعاد مختلف انسانی و حمایتی آنهاست. در کشور ما سازمان آموزش و پرورش استثنایی کشور، متولی برنامه ریزی برای دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر است. این مطالعه به قصد بررسی نوع جهت گیری و اهداف برنامه درسی فعلی دوره متوسطه دانش آموزان کم توان ذهنی و ارایه مدل مطلوب هدف گذاری و جهت گیری برای دوره متوسطه در راستای توانمندسازی فردی و اجتماعی این دسته افراد است. این مطالعه از نوع کیفی و با استفاده از جلسات مصاحبه گروه های کانونی با معلمان خبره دوره متوسطه افراد دارای کم توانی ذهنی و مصاحبه نیمه ساختاریافته با کارشناسان و متخصصان دانشگاهی مرتبط با موضوع و تحلیل محتوای کیفی اسناد بالادستی نظام آموزش و پرورش انجام شده است. یافته ها نشان می دهد جهت گیری برنامه درسی فعلی موضوع محورانه و جهت گیری شغلی است که هدف گذاری و محتوای یکسان برای همه دانش آموزان، پاسخگوی نیازهای عام و خاص هر فرد نبوده و به همین دلیل در توانمندسازی این افراد، نیازمند بازنگری در نوع برنامه است. برنامه آموزشی انفرادی بر مبنای دو سطح نیازسنجی عام و خاص می تواند هدفهای واقع بینانه تری را برای برنامه و در نهایت افزایش سازگاری فردی و اجتماعی این افراد فراهم سازد.

Keywords:

توانمندسازی , برنامه درسی , برنامه آموزشی انفرادی , نیازسنجی , کم توان ذهنی