تحلیل تغییرات الگوی مکانی طبقات کاربری اراضی حوزه آبخیز زولاچای براساس سنجه های سیمای سرزمین

امروزه تخریب محیط زیست یکی از مشکلات جوامع انسانی ناشی از مدیریت نامناسب در حوزه های آبخیز است که اینمساله سطح محیط زیست طبیعی را کاهش و پراکندگی و انقطاع آن را افزایش می دهد. آشکارسازی و تجزیه و تحلیلتغییرات کاربری اراضی مبنای شناخت مسایل و مشکلات محیطزیست می باشد. هدف از این پژوهش بررسی تغییراتمکانی زمانی کاربری اراضی زولاچای با استفاده از سنجش از دور و سنجه های سیمای سرزمین در بازه زمانی 24 سالکه برای برنامه ریزی های فعلی و آتی استفاده از سرزمین در جهت توسعه پایدار حایز اهمیت می باشد. برای تهیه نقشهکاربری اراضی از تصاویر ماهواره ای لندست 4 برای سال 1371 و لندست 8 برای سال 1395 استفاده شد. به منظوربررسی تغییرات پوشش اراضی در این بازه زمانی از سنجه های تعداد لکه، تراکم لکه، نمایه بزرگترین لکه و نمایه شکلسیمای سرزمین در سطح کلاس استفاده شده است. نتایج پژوهش با استفاده از سنجه ها در سطح کلاس بیانگر آن شدکه به طور کلی، سیمای سرزمین تکه تکه تر، از نظر شکلی پیچیده تر، نامنظم تر و از نظر میزان یکپارچگی عناصرساختاری، ناپیوسته تر و از نظر نوع کاربری پوشش موجود در واحد سطح متنوع تر شده است. همچنین تفسیر نتایجگویای این واقعیت است که لکه های انسان ساخت و کشاورزی در سیمای سرزمین در بازه زمانی مورد نظر روند تغییراتیکاملا همسو را طی کرده اند که می تواند ناشی از اثر مستقیم و شدت حضور بیشتر انسان در تعیین الگوی چینش آن ها درمقایسه با سایر کاربری ها باشد.

Keywords:

آشکارسازی تغییرات , پردازش تصاویر , کاربری اراضی , سنجه های سیمای سرزمین , زولا چای