رامین کیامهر - دانشجو ی کارشناسی ارشد دانشگاه زنجان
سلیمان یوسفی - کارمند شهرداری زنجان و کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی گردشگری

توسعه روزافزون گردشگری به همراه بسط و گسترش مفاهیم توسعه پایدار در اواخر دهه 1980 میلادی منجر به شکل گیریمفهوم توسعه پایدار گردشگری در نواحی شهری گردید و توجه به رویکردهای مربوط به پایداری در راس برنامه های مربوط بهتوسعه گردشگری قرار گرفت. پایداری درصنعت گردشگری امروزه به عنوان رویکردی بنیادین جهت توسعه فعالیت های مربوط بهاین صنعت، به گونه ای که بدون تخریب محیط زیست باشد مورد پذیرش عام قرار گرفته است. در همین راستا شناسایی موانعتوسعه گردشگری در نواحی شهری می تواند سنگ بنای اولیه برای تحقق پایداری در فعالیت های گردشگری باشد. تحقیق حاضربه آسیب شناسی علل عدم جذب گردشگردر شهرهای میانی کشور و راهکار های افزایش آن پرداخته است. نوع تحقیق کاربردی وروش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات هم به صورت میدانی و کتابخانه ای می باشد. جهت تجزیه وتحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و تحلیل عاملی استفاده شده است. بررسی یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل اطلاعات بدستآمده نشان می دهد، شاخص افزایش توجه دولت به برنامه ریزی و سرمایه گذاری در بخشهای مختلف توریسم منطقه دارایبالاترین نمره نهایی فرصت می باشد. همچنین شاخص عدم توجه به از بین رفتن درختان و پوشش گیاهی (جنگل و مراتع) و آثارتخریبی آن بر زمین ها و مزارع کشاورزی در آینده (همانند افزایش سیل) بالاترین نمره نهایی تهدید را دارا می باشد.

گردشگری پایدار، مدل سوات، استان زنجان