اسماعیل کرمی دهکردی - دانشگاه زنجان، دانشکده ترویج، ارتباطات و توسعه کشاورزی
مریم اسلامی - دانشگاه زنجان، دانشکده ترویج، ارتباطات و توسعه کشاورزی

آب یک منبع کمیاب و عنصر حیاتی درعین حال تجدیدپذیر است که انسان به طور مستمر در هر زمان و مکان به آن نیاز دارد.سرزمین ایران به واسطه موقعیت ژیوپلیتیک خاصش جز مناطق کم آب جهان بشمار می آید که همواره با تهدید کم آبی روبروبوده و هست. در حال حاضر مروری کلی بر وضعیت بخش آب و اجزای آن، وضعیت رضایت بخشی را برای آن متصورنمی کند. بر این اساس لازم و ضروری است تا در برنامه های کلان کشور از جمله برنامه های توسعه ای به آب توجه جدی گردد.بررسی های برنامه های توسعه ای قبل از انقلاب در مورد آب نشان می دهد که تصوری مبنی بر اینکه در آینده بروز مشکلاتیبرای آب وجود داشته باشد در اذهان خطور نمی کند. بر این اساس اشخاص و ارگان های مختلف به هر شکلی که میخواستند از منابع آبی بهره بردار می کردند و برنامه ریزی های دولت در زمینه بهره برداری از منابع آبی بیشتر توسعه کشت آبیدر بخش کشاورزی، سد سازی و شبکه های انتقال و توزیع آب برای مصارف مختلف بوده است. این رویکرد همچنان دربرنامه های توسعه ای بعد از انقلاب نیز همچنان ادامه دارد. همچنین با توجه به وضعیت رضایت موجود در بخش آب می توانبیان کرد که این برنامه های توسعه ای در ارتقای آب موفق نبوده اند. چراکه اغلب تفکر سازه ای در تدوین و عملکرد اینبرنامه ها غالب می باشد.

بحران آب، آب، برنامه های توسعه ایران، برنامه های عمرانی ایران