بررسی رابطه بین مولفه های کاربری زمین با کاهش جرایم و نا امنی در شهر ( نمونه موردی: محله بریانک واقع در منطقه 10 تهران )

جرم و احساس نا امنی ناشی از آن در محله های شهری، به ویژه در کلانشهرها از نگرانی های مهم شهروندان است. یکی از نیازهای اولیه انسان برای زندگی داشتن امنیت است. امنیتی که بخش عمده آن در فضاهای شهری شکل می گیرد. از مهمترین عوامل تاثیرگذار در بروز ناهنجاری های اجتماعی، ویژگی های مکانی و تسهیلات محیطی مکان های وقوع بزهکاری است. امروزه نا موفق بودن نظام کیفری در مقابله با روند فزاینده جرایم در جوامع مختلف آشکار شده و به همین سبب رویکردهای فراواکنشی همانند پیشگیری از جرم در سال های اخیر در کشورهای توسعه یافته بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. شکل و نوع کاربری ها و رابطه بین مولفه های آن در وقوع انواع جرایم تاثیر بسزایی داد. هدف مقاله حاضر بررسی رابطه بین مولفه های کاربری زمین در جهت پیشگیری از جرم و کاهش احساس ناامنی شهروندان در محله های شهر است که ما محله بریانک را مورد بررسی قرار داده ایم. روش تحقیق توصیفی می باشد و داده های مورد نیاز به روش اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده اند. همچنین نتایج بررسی نشان داد که بین پیشگیری از جرم و نحوه استفاده از اراضی شهری ارتباط وجود دارد و از بین فضاهای شهری مورد بررسی، آن دسته که کاربری های پیرامونی آن ها از ترکیب و تنوع بیشتری برخوردارند، در سنجش با فضاهای مشابه که تنوع کاربری کمتری دارند، پتانسل جرم زایی پایین بوده و کمتر به عنوان محل وقوع جرم شناخته می شوند؛ همچنین اینگونه فضاها احساس امنیت بیشتری را به شهروندان میدهند. از نتایج دیگر اینکه با بکارگیری راهبردهای مناسب در زمینه شهرسازی می توان به راهکارهای ارتقاء احساس امنیت شهروندان و پیشگیری از جرم در محله های شهری دست یافت.

Keywords:

کاربری اراضی شهری , فضای شهری , احساس نا امنی , پیشگیری از جرم , محله بریانک