تبیین مفهوم تاب آوری و شاخص های سنجش آن در سوانح طبیعی

امروزه جوامع در تلاش برای دست یابی به شرایطی هستند که در صورت وقوع بحران، بازگشت سریع آنها را به وضعیت پیش از بحران فراهم سازد. از این رو در سال های اخیر دیدگاه غالب از تمرکز بر روی صرفا کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است. علی رغم گذشت بیش از سه دهه از تحقیقات اولیه در مورد تاب آوری، هنوز این مفهوم فاقد درک فراگیر و عملیاتی در حوزه های مختلف علمی از جمله مدیریت سوانح است و تناقضاتی بر سر معنای تاب آوری و دیدگاه های مرتبط با آن وجود دارد. بنابراین تحقیق حاضر به بررسی و تحلیل مفاهیم، ابعاد و شاخص های تاب آوری در حوزه مدیریت سوانح طبیعی تاکید کرده است و از روش توصیفی – تحلیلی و از ابزار کتابخانه ای استفاده شده است. این تحقیق با توجه به ابعاد متفاوت تعاریف تاب آوری، تعریف کارپنتر و همکاران (2001) که در بسیاری از مطالعات آن را به عنوان یک تعریف جامع قبول کرده اند، را به عنوان تعریف مناسب تر و کاربردی تر می پذیرد و براساس آن، شاخص های مطلوب جهت سنجش تاب آوری در قالب ابعاد چهارگانه اجتماعی، اقتصادی، نهادی و کالبدی – محیطی را پیشنهاد می کند.

Keywords:

تاب آوری , سوانح طبیعی , رویکرد , شاخص