مقایسه مفاهیم منطقه گرایی مدرن و بومی گرایی
Publish place: 2nd International Conference and Fifth National Conference on Civil Engineering, Architecture, Art and Urban Design
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,970
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICCACS02_252
تاریخ نمایه سازی: 25 آذر 1396
Abstract:
منطقه گرایی در معماری، رویکردی است که در آن تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی از اولویت بالایی برخوردار است و لذا توجه خاصی به ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی و اقلیمی منطقه دارد. این توجه به ویژگی های بومی، سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و به اثر معماری روح می بخشد. این گرایش رویکردی مهم و قابل توجه در معماری کشورهای در حال توسعه می باشد. (1) ویژگی منطقه ای، خاصیت ضروری هر معماری معتبر است. از آنجا که تمام ساختمان ها بخشی از اینجای متعین را شکل می دهند، نمی توانند همه جا مانند هم باشند، بلکه باید ویژگی های خاص مکان معینی را در برداشته باشند. (2) که این خود شناسایی معماری بومی و منطقه گرایی و حفظ هویت و فرهنگ بومی، هماهنگی بین معماری بنا و کارکرد آن، توجه به سنت ها و فرهنگ گذشته و سعی در احیای آنها، و در نتیجه بهره گیری از اصول معماری ایرانی را به دنبال دارد. در این تحقیق که رویکردی توصیفی- تحلیلی دارد، سعی شده است معماری منطقه گرا و بومی مورد بررسی قرار گیرد و تفاوت های آن بیان شود. نوع پژوهش: کتابخانه ای است، که از کتب، مقالات و سایت ها و پایان نامه ها استفاده شده است.
Keywords:
Authors
محترم فاتحی
دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند
فرید فروزانفر
دانشجوی دکترای معماری تهران مرکز