توصیه های اخلاقی اپیکور و نقد آنها در نهج البلاغه

پژوهش حاضر به بررسی و شرح برخی از توصیه های اخلاقی اپیکور مانند قناعت و تاکید بردوستی و به نقد آنهادر نهج البلاغه می پردازد. در ابتدا با اشاره ای به زندگی اپیکور و مختصر تعریفی از قناعت، به سوالات زیر پاسخ می دهد: 1-اینکه آیا قناعت و دوستی می توانند آرامشی را برای انسان به ارمغان آورد آرامشی که حاصلش سلامت و امنیت فرد و جامعه است 2-اپیکور چه نظری در مورد این دو دارد 3-امام علی (ع) در نهج البلاغه درباره این موارد چه توصیه ای دارند امام علی (ع) می فرماید:التودد نصف العقل ؛دوستی کردن نیمی از خردمندی است. در نگاه امام علی (ع) در نهج البلاغه قناعت به عنوان یک رفتار اخلاقی کارگشا جهت رهایی از رذایل اخلاقی بیان شده است. این مطالعه نشان می دهد که قناعت ریشه در پالایش روح عزت نفس، بلندی همت، آگاهی و خردمندی، باور به گذرا بودن دنیا و تعقل و دور اندیشی دارد. حس رضایت از خدا، رشد روحیه امیدواری، مقاومت در برابر معصیت و مهم تر از همه رهایی از فقر از ثمرات قناعت است که سبب می شوند شرایط تنش زا و اضطراب آلود، از انسان دور و محیط ذهن و زندگی او همواره با یاد خدا و توکل بر عنایات بی پایانش به آرامش حقیقی نایل شود. و حفظ روابط دوستی یکی از مهم ترین مسایل در جامعه است. روش تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی است، که اطلاعات مورد نیاز با استفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری گردیده است.

Keywords:

نهج البلاغه , امام علی (ع) , قناعت , تاکیدبردوستی , اپیکور