سمانه سادات جعفرطباطبایی - دانشیار، گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند
روح الله اکبرآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی،دانشکده ی روان شناسی و علوم تربیتی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند
امیر قمرانی - استادیار،گروه روانشناسی کودکان با نیاز های خاص،دانشکده ی روان شناسی و علوم تربیتی،دانشگاه اصفهان

نظریه جهت گیری هدف پیشرفت یکی از برجسته ترین و کامل ترین چارچوب ها برای ادراک انگیزش پیشرفت و بخصوص انگیزش در حیطه های آموزشی و مهارتی است (Kaplan & Flum, 2010). اهداف پیشرفت به عنوان بازنمایی های شناختی از موقعیتهای آتی است و به عنوان عوامل کلیدی در فهم ذهن و رفتار افراد درنظر گرفته می شوند (Dinger, Dickhauser, Spinath & Steinmayr,2013). روانشناسان و مربیان از دیرباز به نقش انگیزش پیشرفت در موفقیت و یادگیری دانش آموزان اشاره نموده اند (Linnen brink & Pintric,2009) و نقش آن در یادگیری و فرآیندهای یادگیری دانش آموزان همواره دغدغه اصلی معلمان مدارس و اساتید دانشگاه بوده است (Chan,2003). اهداف پیشرفت و رویکردهای یادگیری دانش آموزان دو دیدگاه اصلی در پژوهش های معاصر برای انگیزش و یادگیری دانش آموزان است. هر چند این دو رویکرد با انگیزش و ادراک دانش آموزان از محیط یادگیری - تدریس مرتبط است اما پژوهشهای کمی ارتباط بین این دو دیدگاه را بررسی کرده اند (Kano,2009). لذا پژوهش حاضر به معرفی نظریه جهت گیری هدف پیشرفت و کاربرد آن در آموزش و یادگیری می پردازد.

اهداف پیشرفت، یادگیری، آموزش