عارف اسدپور - موسس و مدیر فنی مرکز سلامت روان آوای آرام
عارف کشیری دینکی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
نازی امامخواه اصل - دانشجوی کارشناس ارشد روانشناسی عمومی
نگار ماسوری - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

اختلال های گسترده در خود ماندگی، به علت همراهی طیف گوناگونی از ناهنجاری های زبانی، ارتباطی، رفتاری، اجتماعی و نیز دشواری در تشخیص، بروز علایم پس از رشد طبیعی کودک، فقدان درمان های قطعی و موثر وپیش آگهی نامطلوب، می تواند زمینه ساز بسیاری از فشارهای روانی بر خانواده ونزدیکان کودک باشد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر انسجام خانوادگی والدین کودکان مبتلا به اوتیسم بود. این پژوهش از لحاظ روش، نیمه آزمایشی (با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) می باشد. جامعه آماری، کلیه والدین کودکان طیف اوتیسم که در سازمان بهزیستی شهرستان ساری دارای پرونده هستند می باشد. نمونه گیری در این پژوهش از نوع دردسترس است. حجم نمونه در دو گروه آزمایش و کنترل برای هر گروه 15 نفر بودند. مقیاس مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه انسجام خانوادگی الون (1999) بوده است. ابتدا پرسشنامه در افراد گروه گواه و آزمایش توزیع و جمع آوری شد، سپس طی هشت جلسه ی آموزش مهارت های مثبت اندیشی در گروه آزمایش صورت گرفتو دوباره از هر دو گروه همان پرسشنامه ها توزیع و جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های مثبت اندیشی تاثیر معناداری بر انسجام خانوادگی والدین کودکان مبتلا به اوتیسم دارد.

مثبت اندیشی، انسجام خانوادگی، اوتیسم